Διάλεξη: Ο μετασχηματισμός της οικονομίας και της πολιτικής στην Τουρκία

Το Τμημα Τουρκικων και Μεσανατολικων Σπουδων σας Προσκαλει

στη διαλεξη:

Ο μετασχηματισμός της οικονομίας και της πολιτικής στην Τουρκία

Ομιλητής:

Χρήστος Τεάζησ

Λέκτορας, Πανεπιστήμιο Άγκυρας

Σύντομο περιεχόμενο

Οι μη προνομιούχες δυνάμεις, που είχαν μπει στο περιθώριο από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας και μετά εκφράστηκαν μέσω του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, αποτελώντας τη ραχοκοκαλιά της Δεύτερης Μεταπολίτευσης στην Τουρκία. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτές τις δυνάμεις θα πρέπει να ανατρέξουμε, όχι μόνο στις ρίζες του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, αλλά και στην κοινωνικοοικονομική και κοινωνικοπολιτική νοοτροπία. Για να αναγνωρίσουμε τις ρίζες του κόμματος θα πρέπει να ανατρέξουμε στην πρώτη Μεγάλη Εθνοσυνέλευση. Το βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα που διακρίνει την πρώτη εθνοσυνέλευση ήταν το ‘αντιπολιτευόμενο ρεύμα’, ενάντια στις ιδέες του Μουσταφά Κεμάλ και κατ’ επέκταση στην ιδρυτική φιλοσοφία της Τουρκικής Δημοκρατίας. Σχετικά με την κοινωνικοοικονομική νοοτροπία, θα αναφερθούμε, στην περίοδο εμφάνισης και ανάπτυξης του κεφαλαίου της Ανατολίας (Ισλαμικό κεφάλαιο), ενώ για την κοινωνικοπολιτική νοοτροπία, θα επικεντρωθούμε ειδικότερα στις νέες ‘κόκκινες γραμμές’ του Τουρκικού κράτους.

Τα επίπεδα ανασυγκρότησης της τουρκικής πολιτικής στην Κύπρο

Μετά τα δημοψηφίσματα του 2004 και το πολιτικό προβάδισμα που ομολογουμένως απέκτησε η Τουρκία διεθνώς, η πολιτική της Άγκυρας στο Κυπριακό άρχισε να παρουσιάζει στοιχεία «ανασυγκρότησης». Η διαφοροποίηση καταγράφηκε και σε προγραμματικό επίπεδο. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στις εκλογές του 2002 αναφερόταν σε λύση «βελγικού μοντέλου των δύο κυρίαρχων κοινοτήτων». Στις εκλογές του 2007 και 2011, η λύση του Κυπριακού περνούσε μέσα από την «διατήρηση των ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο και την αναβάθμιση της ΤΔΒΚ».

Αυτή η στροφή της τουρκικής κυβέρνησης προωθούσε μια εντελώς νέα φιλοσοφία για την Κύπρο, η οποία απομακρυνόταν από την παραδοσιακή κεμαλική αντίληψη περί στρατιωτικής ασφάλειας. Από το 2007 και σε συνδυασμό με την αλλαγή των διεθνών και περιφερειακών συγκυριών, η κυβέρνηση Έρντογαν έθεσε σε προτεραιότητα μια έννοια «οικονομικής ασφάλειας» στην Ανατολική Μεσόγειο, μέρος της οποίας ήταν η δημιουργία ενός άλλου πολιτικού και οικονομικού καθεστώτος στα κατεχόμενα. Την ίδια στιγμή, το νέο πλαίσιο σχέσεων της Τουρκίας με την Τουρκοκυπριακή κοινότητα διαφοροποιούσε σε μεγάλο βαθμό και την έννοια της «σταθερότητας» μεταξύ των δύο μερών. Από την «σταθερότητα» στην ολοκληρωτική εξάρτηση της κοινότητας από την αναπαραγωγή των χωριστών δομών, η σχέση μεταφέρθηκε στην «σταθερότητα» του μετασχηματισμού που οδηγούσε πλέον την κοινότητα στην ολοκληρωτική της περιθωριοποίηση από τις τουρκικές επιχειρηματικές ελίτ και τους φορείς τους.

Rise or Fall of Islamism in Turkey

Insight Turkey Volume 14 No 4

What happens when an ideological movement whose raison d’être is to challenge the existing political system and government structure, and one that gains its identity and character from criticizing power, takes control of the government? Turkey no longer has a noteworthy Islamist project. We must place this vanishing, or death, at the end of the story, a story that begins with its birth. When Muslims are able to express themselves through democratic means, they move away not only from violence, but also from an ideological Islamic interpretation. The death of Islamism in Turkey can therefore be explained by the wide-open channels of democracy. In such a free and democratic setting, there is no environment for Islamism to survive, especially when it is fit into a different mold through the support of the government.

The expression “the death of Is- lamism” is a metaphor. It de- scribes the disappearance of a main political movement, more pre- cisely; the loss of the oppositional char- acter of an ideology, giving life to the AK Party government. What happens when an ideological movement whose raison d’être is to challenge the exist- ing political system  and government structure, and one that gains its identity and character from criticizing power, takes control of the government? In this case, a political movement based on an Islamist ideology was transformed into a political party in order to come to power democratically. What was once a political movement based on the faith of Islam has been softened and modified in order to be compatible with democra- cy’s rules, and once it carried this idea into government, the Islamic ideology vanished, just like the caterpillar who makes its cocoon and then breaks out of this cocoon as a butterfly. This metaphor argues that the AK Party government transformed Islamism, by injecting it into the democratic system, from a totali- tarian ideology into a moderate democratic one.

In July 2012, a debate over this metaphor began between Ali Bulaç and my- self. Ali Bulaç is to this day one of the most reputable and important names in Islamist thought . He is a highly talented intellectual and has significant influence on the latest generation of Islamists. It is very difficult to imag- ine an Islamist who has not read his books, which have been deemed in- dispensable for those interested in the Islamist ideology When we worked as columnists at the same newspaper, I put forward a claim that Islamism disappeared with the AK Party government in opposition to him. The debate continued in a levelheaded manner and, expectedly, others joined in. Pandora’s box had been opened. The issue grew with the input of Etyen Mahçupyan,Şükrü Hanioğlu, and other writers who still hold on to their Islamist identities. Thus, the freshest views available to judge the state of Islamism in the Turkey of 2012 have emerged.  I believe that the course of this debate and the arguments as well as objections put forth support my claim. Islamism does not really exist in Turkey as a live and vigorous organism. The fact that the debate over whether Islamism is dead or alive is being carried out in the manner of an autopsy alone proves this point.

If we consider Karl Manheim’s “ideology-utopia” distinction, we would have to label Islamism as utopia. And what happens to all utopias happened to Islamism as well: it vanished when it took power. Turkey no longer has a note- worthy Islamist project. We must place this vanishing, or death, at the end of the story, a story that begins with its birth.

[ Read full text in .pdf format ]

http://file.insightturkey.com/Files/Pdf/20121030112907_insight_turkey_vol_14_no_4_2012_turkone.pdf

The Truth About the Economy

Presentation by

ROBERT B. REICH, Chancellor's Professor of Public Policy at the University of California at Berkeley; he was Secretary of Labor in the Clinton administration.

 

 

Οι ιδεολογικές καταβολές του Νόμπελ στα Οικονομικά

Άντης Ζήσιμος

Με την απονομή του Νόμπελ Οικονομικών στον συμπατριώτη μας έγινε πολλής λόγος για τη μεγάλη διάκριση της Κύπρου ανά το παγκόσμιο. Στη συνέχεια ο Κύπριος Νομπελίστας κατέθεσε τις απόψεις του στην κρίση της Κυπριακής κοινωνίας. Το όνομα του κ. Πισσαρίδη έχει επίσης χρησιμοποιηθεί εκτενώς από τον υποψήφιο των συντηρητικών κατά την προεκλογική εκστρατεία στην επικείμενη εκλογή του επόμενου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εντός ή εκτός του εκλογικού επιτελείου του οι απόψεις του Κύπριου Νομπελίστα φαίνεται να βρίσκουν έδαφος με πολιτικούς της νεοφιλελεύθερης ιδεολογικοπολιτικής προσέγγισης. Όλα αυτά με παρακίνησαν να ψάξω λίγο το θέμα του Νόμπελ στα οικονομικά για να μπορέσω να κατανοήσω τι είναι ακριβώς αυτή η διάκριση που του έχει απονεμηθεί. Και κατ´επέκταση εάν αυτή η διάκριση από μόνη της δίνει επιπλέον κύρος στον πολιτικό λόγο που εκφράζει. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Τα περί τεχνοκρατών και των «ανεξάρτητων» απόψεων τους όποτε τα ακούω νιώθω να μου υποτιμάται η νοημοσύνη.

Sketches on the Condition of the Working Class in Turkey

Zehra Güner (1)

In March 1885, Friedrich Engels wrote an article for the London Commonweal under the heading “England in 1845 and in 1885” as a sequel to his seminal work The Condition of the Working Class in England. In this article, Engels pictured the condition of the class movement in 40 years after writing The Condition of the Working Class in England very vividly as follows:

“Chartism was dying out. The revival of commercial prosperity, natural after the revulsion of 1847 had spent itself, was put down altogether to the credit of Free Trade. Both these circumstances had turned the English working-class, politically, into the tail of the 'great Liberal Party,' the party led by the manufacturers. This advantage, once gained, had to be perpetuated. And the manufacturing capitalists, from the Chartist opposition, not to Free Trade, but to the transformation of Free Trade into the one vital national question, had learnt, and were learning more and more, that the middle-class can never obtain full social and political power over the nation except by the help of the working-class. Thus a gradual change came over the relations between both classes. The Factory Acts, once the bugbear of all manufacturers, were not only willingly submitted to, but their expansion into acts regulating almost all trades was tolerated. Trades’ Unions, hitherto considered inventions of the devil himself, were now petted and patronised as perfectly legitimate institutions, and as useful means of spreading sound economical doctrines amongst the workers. Even strikes, than which nothing had been more nefarious up to 1848, were now gradually found out to be occasionally very useful, especially when provoked by the masters themselves, at their own time. Of the legal enactments, placing the workman at a lower level or at a disadvantage with regard to the master, at least the most revolting were repealed.”2