Η Τουρκία και η συριακή κρίση

Συνέντευξη του Σωτήρη Ρούσσου
στην Αυγή της Κυριακής στις 14/10/2012

Οι σχέσεις Τουρκίας-Συρίας έχουν περάσει από διάφορες φάσεις. Αλήθεια, ποιο είναι το υπόβαθρο αυτών των σχέσεων;

Η Τουρκία αντιμετωπίζει τη Συρία ως “επιτηρούμενο” κράτος. Τα κύρια ζητήματα αντιπαράθεσης είναι το Κουρδικό και η διαχείριση των υδάτινων πόρων. Η Συρία δέχεται τα ύδατα του Ευφράτη από την Τουρκία, επομένως όλες οι τουρκικές “παρεμβάσεις” στη ροή των υδάτων (φράγματα κ.λπ.) έχουν άμεσο αντίκτυπο στους υδάτινους πόρους της Συρίας, ιδιαίτερα σε περιοχές πολύ σημαντικές για το καθεστώς, όπως οι πεδιάδες του Βορρά γύρω από το Χαλέπι που κατοικούνται κυρίως από σουνίτες. Η Δαμασκός απ' την πλευρά της, μέχρι και τη σύλληψη του Οτσαλάν, χρησιμοποιούσε ως μέσο πίεσης της Άγκυρας τους Κούρδους του PKK που έβρισκαν καταφύγιο στο έδαφός της ή στην κοιλάδα Μπεκαά του Λιβάνου. Υπάρχει επίσης μια εδαφική διένεξη στην περιοχή της Αλεξανδρέτας, στα μεσογειακά παράλια της Συρίας, μια περιοχή που οι Γάλλοι παραχώρησαν το 1939 στους Τούρκους. Ωστόσο, μετά τη δεκαετία του '90 η διένεξη αυτή ατόνησε.

Υπάρχει δηλαδή συγκρουσιακό υπόβαθρο, μια σχέση αμοιβαίας εχθρότητας;

Δεν είναι πάντα συγκρουσιακή η σχέση. Τουρκία και Συρία έχουν αναπτύξει ένα πολύ μεγάλο εμπόριο μεταξύ τους, παράνομο και νόμιμο, ενώ διέρχονται και αγωγοί πετρελαίου από και προς τις δύο χώρες. Η Τουρκία ωστόσο θέλει να είναι “πατερναλιστική” απέναντι στη Δαμασκό, θέλει να “ελέγχει” τις κινήσεις της. Θεωρώντας ότι η Συρία και η Ιορδανία είναι ένας “ζωτικός χώρος” για τη σύνδεση της Τουρκίας με τον αραβικό κόσμο, η κυβέρνηση Ερντογάν - Νταβούτογλου προχώρησε στη δημιουργία ζώνης ελευθέρων συναλλαγών με τις δύο χώρες, σε μια ενέργεια που ενίσχυσε σημαντικά την τουρκική οικονομία. Το όφελος αυτό έχει εξανεμιστεί πλέον για την Τουρκία μετά τον συριακό εμφύλιο.

Η Άγκυρα ισχυρίστηκε αμέσως ότι τα πυρά εναντίον της προέρχονταν από τις δυνάμεις του Άσαντ, όχι από εκείνες των αντικαθεστωτικών. Γιατί το καθεστώς του Άσαντ να θέλει να προκαλεί τώρα την Τουρκία; Επιθυμεί επέκταση της σύγκρουσης;

Όχι, δεν νομίζω. Είναι μια προειδοποίηση του Άσαντ προς την Τουρκία να μην εμπλέκεται στη σύγκρουση στο εσωτερικό της χώρας του. Το καθεστώς και αρκετοί αναλυτές θεωρούν πως η Τουρκία δημιουργεί ή επιτρέπει στο έδαφός της τη λειτουργία στρατοπέδων εκπαίδευσης του “Ελεύθερου Συριακού Στρατού”. Η προειδοποίηση του Άσαντ δεν σημαίνει ότι θα επιτεθεί στην Τουρκία. Θέλει να καταστήσει σαφές ότι η γειτονική χώρα θα υποστεί το κόστος σε περίπτωση που εμπλακεί περισσότερο στον συριακό εμφύλιο. Σαν να θέλει να πει "μπαίνετε σε μια μάχη με τον διάβολο και αυτή η μάχη θα γίνει και για σας κόλαση"... Όμως σ' έναν πόλεμο σαν τον συριακό εμφύλιο δεν έχουμε σαφή εικόνα για τις ενέργειες των αντιμαχόμενων. Πιθανόν δεν πρόκειται για προβοκάτσια των αντικαθεστωτικών, αλλά δεν αποκλείεται πίσω από τις επιθέσεις κατά των Τούρκων να κρύβονται παραστρατιωτικές ομάδες αλεβιτών, πιστών στον Άσαντ, που δρουν αυτόνομα και θέλουν να εκδικηθούν την Τουρκία για την πιθανολογούμενη υποστήριξη που παρέχει στους αντάρτες. Άλλωστε, απ' τη φύση των πυρών, όλμοι κι όχι πυρά πυροβολικού, φαίνεται ότι πρόκειται για όπλα που μπορεί να κατέχει οποιοδήποτε ομάδα.

“Sıfır sorun politikası”nın gerçek yüzünün ortaya çıkması

İstanbul’daki Topkapı Saray’ının ana giriş kapılarından biri olan Bab-ı Hümayun’un sağ tarafında “Hakk’ın yeryüzündeki gölgesi”, sol tarafında ise “mazlumların sığınağı” yazılıdır. Osmanlı Sarayı’nın bu mermer kitabeleri Bâb-ı Âli’nin birkaç asır önce yaygınlaşmasını üstlenmiş olduğu “adalet ve ahlak” hakkında imparatorluğun yayılmacı bir anlayışına doğrudan gönderme yapmaktadır. Türk dış politikasının geniş ideolojik çerçevesi içerisinde ele alındığında, bu ifadelerin, daha öncesine nazaran çok daha güncel oldukları görülmektedir. Ancak Türk dış politikasının ve ülkemiz açısından bu politikanın sonuçlarının yol açtığı çıkmazların yorumlanmasına yönelik bir çabada, çoğunun hatta somut bir içerik dahi vermeksizin “yeni Osmanlıcılık” diye adlandırdıkları kavramın tek çerçeve olarak kullanılması yanlış olur. Eğer hedef Türk dış politikasının yapısal sorunlarının çok yönlü bir biçimde incelenmesi ise, o zaman başka hususların yanı sıra, son yıllarda Türkiye’yi yöneten siyasi İslam’ın temel dünya görüşünün analizinin de yapılması gerekir. 

AKP Türkiyesi’nin en önde gelen taleplerinden biri küresel yapıların, İslamcı kültürü ve onun coğrafyasını içerecek bir biçimde yeniden biçimlenmesidir. Yani Türk hükümetine göre kendisinin temsil edebileceği görüşünde olduğu bölgeleri içerecek bir biçimde yeniden biçimlenmesidir.  Bu hedefin iki temel ekseni vardır. Birinci eksende, Ankara 21. Yüzyılın yeni güçler dengesini yansıtacak şekilde dünya tarihinin yeni bir “yorumunu” hedeflemektedir. Kısacası İslam kültürünün ve Doğu’nun çağdaş evrensel kültürün bir parçası olarak öne çıkmasını talep etmektedir. Kısa bir süre önce İstanbul Küresel Forumu’nda Erdoğan bunu “İnsanlığın geçmişi Avrupa’dan, Amerika’dan ibaret değildir. Asya, Afrika, Orta Doğu, Balkanlar, Latin Amerika ve dünyanın diğer bölgelerindeki insanların da tarih anlatımında adaletli bir şekilde yerlerini almaya hakları var” diyerek vurgulamıştır.

İkinci eksende ise, Türkiye İslami dünyanın, en azından kendisinin temsil ettiğini ileri sürdüğü kısmın küresel siyasi ve ekonomik süreçlere entegre edilmesini talep etmektedir. Bu yaklaşımda, Batı’nın artık dünyanın merkezini teşkil etmediği inancı saklıdır. Sanayi üretimi ve ticaret, dolayısıyla da uluslararası sermayenin önemli bir kısmı güç dengelerini beraberinde sürükleyerek ve “eski periferi”de yeni iktidar merkezleri yaratarak, Doğu’ya doğru kaymaktadır. Son yıllarda Türkiye’nin, G-20’ler örneğini öne sürerek, BM’nin yapısının değiştirilmesi gerektiğini vurgulaması hiç de tesadüfî değildir. Dolayısıyla Ankara’nın talebi uluslararası ilişkilerin ve ekonominin içeriğinin değiştirilmesi değil, İslami dünyanın entegrasyonu ile genişletilmesidir.

Bu iki temel eksen teorik düzeyde kalmadı. Tam aksine, “sıfır sorun” sloganı altında Türkiye bunları özellikle eski Osmanlı coğrafyasında, Orta Doğu’da, Kuzey Afrika’da ve Balkanlar’da, yani tarihsel ve kültürel erişimlere sahip olduğu görüşünde olduğu somut bir bölgede uygulamaya sokmayı hedefledi. “Yumuşak güç” (soft power) aracılığıyla, askeri dayatmanın yerini açık diplomasi ve geniş Orta Doğu bölgesinde bir “Türk rüyasının” alınıp satılmasının almasıyla, yaptıklarının meşrulaştırılmasını arttırarak, Türk hükümeti “kendi” sosyoekonomik ve siyasi çağdaşlaşma modelini ihraç etmek için önündeki tüm engelleri kaldırmayı hedefledi.

Bu noktada bazı çelişkiler ortaya çıktı. Sıfır sorun doktrini komşularla barış doktrini değildi, bilakis nüfuzunu arttırmak için bir araçtı. Bölgedeki değişikliklerin ve aynı zamanda Ankara’yı artık karakterize eden kibirliliğin yeni engeller yaratması sonucunda, “yumuşak gücün” ardından şimdi Türkiye-Suriye sınır bölgesinde “sert” askeri ifadenin ortaya çıktığı görülüyor.

Maalesef bölgede rekabetler derinleşiyor. “Resmi” açıklamalarla koyulmaya çalışılan çerçevelerin dışında ve ötesinde, kurbanları yine bölge halkları olan ilan edilmemiş bir savaş yaşanıyor.  Tüm bu nedenlerden dolayı, Türkiye’de hâkim olan anlayışları anlamak için bugün daha yoğun bir çaba gösterilmelidir. Böylesi bir çaba ülkemizin ve halkımızın yeniden birleşmesi hedefine olumlu yönde katkıda bulunarak, işgal altındaki bölgede hâkim olan karmaşık süreçlerin gerçek yüzünün ortaya çıkarılmasında da yardımcı olacaktır.

 

Νikos Muduros

Yeni Düzen Gazetesinde yayınlanmıştır, 29.10.2012

Τουρκική πολιτική στη Συρία: Θεωρία, πράξη και αντιφάσεις

Το Θεωρητικό Πλαίσιο

Μιλώντας στη σύνοδο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΑΚΡ στις 26 Ιουνίου 2012, ο Έρντογαν, υποστήριξε ότι: «Η Τουρκία κατάφερε να ξεπεράσει ένα-ένα τα εικονικά σύνορα και τα ψυχολογικά εμπόδια και να μεταφέρει το μήνυμα της αλληλεγγύης και της συνεργασίας σε κάθε χώρα και λαό που έφτασε…Υπάρχουν κάποιοι που ενοχλούνται από το γεγονός ότι η Τουρκία αγκάλιασε τα αδέλφια της, ενοχλούνται από το ότι έδωσε τέλος σε μια νοσταλγία 100 χρόνων». Με αυτά τα λόγια, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας συμπυκνώνει το ιδεολογικό περίβλημα μέσα από το οποίο η Άγκυρα προωθεί την εξωτερική της πολιτική. Μια πολιτική που μέσα από την ακύρωση των «εικονικών συνόρων» επιδιώκει την μετατροπή της Τουρκίας σε φορέα ενσωμάτωσης του ισλαμικού κόσμου στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Εξετάζοντας το σημερινό στάδιο αντιπαράθεσης μεταξύ Τουρκίας-Συρίας, είμαστε υποχρεωμένοι να αποκωδικοποιήσουμε το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται ολόκληρη η τουρκική εξωτερική πολιτική. Δηλαδή, να αποκωδικοποιήσουμε το πρίσμα μέσα από το οποίο το τουρκικό πολιτικό Ισλάμ αντιλαμβάνεται τον κόσμο.

Το ΑΚΡ διεκδικεί τη δημιουργία μιας νέας διεθνούς τάξης πραγμάτων που να αντικατοπτρίζει τις σημερινές παγκόσμιες ισορροπίες. Αυτή η τάξη πραγμάτων βασίζεται σε μια νέα θεώρηση για την παγκόσμια ιστορία στο επίκεντρο της οποίας θα ακυρώνεται ο ρόλος του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης ως των δυναμικών που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τις σχέσεις ιστορίας-γεωγραφίας, χώρου-χρόνου, ορθολογισμού-πίστης, ατόμου-κοινωνίας, κέντρου-περιφέρειας. Μια θεώρηση στην οποία ακυρώνεται αυτό που το τουρκικό πολιτικό Ισλάμ αντιλαμβάνεται ως δυτικο-κεντρική ανάγνωση του κόσμου.

Ο καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου τον Σεπτέμβριο του 2001, κατέγραψε τη θεωρία για μια παγκοσμιοποίηση που «δεν ξεκινά και τελειώνει» στη Δύση, ως εξής: «Εάν πρόκειται να δημιουργηθεί ένας δίκαιος κόσμος με την παγκοσμιοποίηση, τότε θα πρέπει να διασφαλιστεί η συμμετοχή όλων των πολιτισμικών δεξαμενών σε αυτή τη δομή. Συνεπώς, η κοινωνιολογία της θρησκείας δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με μια απλή μεταφορά της κοινωνιολογίας της Δύσης πάνω στις άλλες κοινωνίες, αλλά με τις άλλες κοινωνίες να τη διαμορφώνουν για τον εαυτό τους κατόπιν συναίνεσης. Για παράδειγμα, κατά την εποχή της αποικιοκρατίας ήταν ευνόητο ότι σε όλο τον κόσμο η φιλοσοφία, η οικονομική και πολιτική σκέψη άρχιζαν με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, συνέχιζαν με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον χριστιανισμό και τέλειωναν με την Αναγέννηση και τον μοντερνισμό. Όμως, σήμερα, εάν επιδιώξεις να διαδώσεις αυτή την αντίληψη μέσω βιβλίων για το μάθημα ιστορίας, τότε όλοι οι πολιτισμοί εκτός Δύσης, δηλαδή τα τρία τέταρτα (3/4) του κόσμου, σπρώχνονται εκτός ιστορίας…»[1]

ΣΥΡΙΑ: Εκεχειρία - ελιγμός για επανεξέταση «συμμαχιών» και τακτικής

Από τη συνάντηση του προέδρου της Συρίας Μπασάρ Ασαντ με τον Λακχντάρ Μπραχίμι στη Δαμασκό 

Μια δοκιμαστική και σύντομη κατάπαυση πυρός τέθηκε σε εφαρμογή, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, στη Συρία, αρχής γενομένης από χτες τα ξημερώματα, πρώτη ημέρα της τριήμερης μουσουλμανικής γιορτής Αϊντ αλ Αντχα. Πρόκειται για το αποτέλεσμα ενός μαραθωνίου διπλωματικών επαφών στις οποίες προχώρησε τις τελευταίες εβδομάδες ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, Λακχντάρ Μπραχίμι, επισκεπτόμενος σειρά χωρών στην περιοχή που ασκούν επιρροή στις εξελίξεις εντός Συρίας και έχουν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, συμπαραταχθεί είτε με το συριακό καθεστώς είτε με τις αντικαθεστωτικές οργανώσεις (Σ. Αραβία, Ιράκ, Τουρκία, Ιορδανία, Λίβανος, Ιράν, Αίγυπτος και Συρία).

Την υποστήριξή τους στον Μπραχίμι έσπευσαν να εκφράσουν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είτε η κάθε μία μόνη της είτε μέσα από τα όργανα στα οποία συμμετέχουν, όπως είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια εκεχειρία, η οποία δεν έχει διαμορφωμένο πολιτικό πλαίσιο, ούτε μηχανισμό εφαρμογής πέραν των διακηρυγμένων προθέσεων τήρησής της από τη Δαμασκό και από τμήμα των αντικαθεστωτικών οργανώσεων, αν και οι δύο πλευρές διακηρύσσουν το δικαίωμά τους να «απαντήσουν σε προκλήσεις». Παράλληλα, δεν είναι καθόλου σαφές ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της εκεχειρίας αυτής, που τυπικώς λήγει τη Δευτέρα τα ξημερώματα, και υπό ποιες προϋποθέσεις ή με ποιον τρόπο αυτό θα εφαρμοστεί.

Τα στοιχεία αυτά δημιουργούν έντονα την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάληψη της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί με το σχέδιο εκεχειρίας που είχε προωθήσει ο προκάτοχος του Μπραχίμι, Κόφι Ανάν, αλλά προς το χειρότερο. Επί της ουσίας, εκείνο το σχέδιο ουδέποτε εφαρμόστηκε κανονικά από τον περασμένο Απρίλη οπότε θεωρητικώς τέθηκε σε ισχύ μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού, οπότε και κατέρρευσε τυπικώς.

Επιπλέον, εκείνο το σχέδιο προέβλεπε ότι η εκεχειρία θα χρησιμοποιηθεί ως έδαφος για την έναρξη ενός πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στη συριακή ηγεσία και τους αντικαθεστωτικούς, με στόχο την εξεύρεση ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου μετάβασης στο οποίο θα μπορούσε να εμπεριέχεται η αποχώρηση Ασαντ από την εξουσία, αλλά χωρίς να είναι προαπαιτούμενο. Αυτό άλλωστε ήταν το σημείο που είχε προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση αρκετών αντικαθεστωτικών οργανώσεων, με αιχμή το -προβαλλόμενο ως ναυαρχίδα των αντικαθεστωτικών- Εθνικό Συριακό Συμβούλιο, του οποίου κορμός είναι οι ισλαμιστές «Αδελφοί Μουσουλμάνοι». Τώρα, το σχέδιο Μπραχίμι πέρα από ευχολόγια και γενικολογίες περί αναγκαιότητας έναρξης πολιτικού διαλόγου δεν εμπεριέχει τίποτε συγκεκριμένο ή τουλάχιστον τίποτα τέτοιο δεν έχει έρθει στο φως της δημοσιότητας.

Ένα παράδειγμα νεοφιλελεύθερου εθνικισμού: η Τουρκία του Ερντογάν

 

της Σιας Αναγνωστοπούλου

Ένα από τα σημαντικά χτυπήματα που καταφέρει η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο ότι στερεί την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μιας κοινωνίας, αφήνοντάς την έρμαιο στα χέρια είτε πολιτικών δυνάμεων που διαχειρίζονται ως ιεραπόστολοι την κρίση --για να μην έρθει η κόλαση-- είτε φασιστικών μορφωμάτων που επωφελούνται για να παίξουν τον ρόλο του Μπάτμαν. Είναι και ότι την εγκλωβίζει στα προβλήματά της, στερώντας της το δικαίωμα να οραματίζεται τον εαυτό της σε σχέση με τον κόσμο γύρω της. Αυτή η εσωστρέφεια, την οποία υποδαυλίζουν πολιτικές και μιντιακές ελίτ που αναπαράγουν την εξουσία τους μέσα από τον φόβο και τον επαρχιωτισμό («να κάνουμε αυτό, για να είμαστε Ευρωπαίοι») αποκόπτει την κοινωνία από την επαφή με τον κόσμο στον οποίο ανήκει, της στερεί το δικαίωμα να διεκδικεί δυναμικά το μέλλον της. Τη γνώση και το πεπρωμένο της κοινωνίας το αναλαμβάνουν προνομιακά και αδιαφανώς πολιτικές και πνευματικές ελίτ οι οποίες, όπως διαχειρίζονται την οικονομική κρίση, διαχειρίζονται και την ένταξη μιας αποκαμωμένης από τα προβλήματα κοινωνίας στον κόσμο γύρω της: μέσα από μια διαδικασία υποταγής στο όραμα ενός νέου κόσμου που άλλοι ετοίμασαν γιʼ αυτήν.

Στον άμεσο περίγυρό μας διαφαίνεται η σύγκρουση Τουρκίας-Συρίας. Για να αντιληφθούμε τις πιθανές συνέπειές της, πρέπει να ξανασκεφτούμε τους γείτονές μας και τις αλλαγές που υφίστανται ή προωθούν. Ας ξανασκεφτούμε λοιπόν καταρχάς τον άμεσο γείτονα, την Τουρκία, και μέσα από αυτήν την ευρύτερη γειτονιά μας. «Τα παιδιά των Οθωμανών δεν μπορούν να καταδικαστούν να μένουν στην Άγκυρα» δήλωνε ο Ταγίπ Ερντογάν τον Φεβρουάριο του 2010, ενώ τον Ιούνιο του 2011 διαπίστωνε ότι «το Σαράγεβο, η Βαγδάτη, η Καμπούλ, η Δαμασκός, το Κάιρο, η Βεγγάζη και ολόκληρος ο κόσμος έχουν στραμμένα τα μάτια τους στην Κωνσταντινούπολη». Σε αυτά τα λόγια αναδεικνύονται συμβολικά οι μεγάλες αλλαγές στην πολιτική της Τουρκίας. Πρώτον, μετατόπιση του κέντρου βάρους από την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη, μετατόπιση που σηματοδοτεί μια ευθεία και βαθιά ρήξη με τον κεμαλισμό, που είχε επίκεντρο την Άγκυρα. Δεύτερον, μετάβαση από τον ρεπουμπλικανικό, κεμαλικό εθνικισμό σε ένα αυτοκρατορικού τύπου μεγαλείο, το οποίο μόνο μια πάλαι ποτέ αυτοκρατορική πρωτεύουσα μπορεί να ενσαρκώσει. Η επαναφορά της Κωνσταντινούπολης έπειτα από 100 σχεδόν χρόνια ως κέντρου αναφοράς, όχι μόνο της Τουρκίας αλλά κι ενός ευρύτερου χώρου, σημαίνει ότι η πολιτική εξουσία διεκδικεί ενός νέου τύπου ηγεμονία, σε ένα νέο χώρο. Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, η οποία αποκαλείται συνήθως νεο-οθωμανισμός· επί της ουσίας όμως πρόκειται για έναν τουρκικό, νεοφιλελεύθερο εθνικισμό, ο οποίος διεκδικεί ιστορική νομιμοποίηση από το οθωμανικό παρελθόν, για την παραγωγή ενός εν δυνάμει τουρκικού γεωπολιτισμικού, ίσως και γεωπολιτικού χώρου.

Βολικές εκρήξεις, επιλεκτικές σιωπές και μάχες από τη Λιβύη μέχρι το Λίβανο

 

Οι άξονες των αντιπαραθέσεων στον αραβικό κόσμο κινήθηκαν και πάλι γύρω από την Λιβύη και τον ευρύτερο πια χώρο της Συρίας-Λιβάνου. Αξίζει, πάντως, να αναφερθεί και η αυξανόμενη ένταση σε Κουβέιτ και Ιορδανία.

Στη Λιβύη, οι δυνάμεις του καθεστώτος και οι ένοπλοι της Μισράτα συνέχισαν την πολιορκία της Bani Walid, η οποία είναι και κέντρο των κανταφικών, αλλά και το συμβολικό λίκνο μια από τις μεγαλύτερες φυλές της χώρας, της Warfalla. Η πολιορκία συμπεριλάμβανε τόσο αποκλεισμό των προμηθειών ιατροφαρμακευτικών ειδών, όσο και βομβαρδισμό της περιοχής. Τα δυτικά ΜΜΕ δεν είδαν, δεν άκουσαν. H Human Rights Watch οδήγησε τον παραλογισμό στα άκρα: λόγω της επέμβασης της υπέρ των ισλαμιστών στη Συρία, θεώρησε, προφανώς, ότι έπρεπε να πει και κάτι για τη Λιβύη, για να μην φανεί εξόφθαλμα όργανο της δυτικής πολιτικής. Έτσι, την ίδια στιγμή κατά την οποία  η Bani Walid ήταν υπό πολιορκία, η Human Rights Watch αναγνώρισε ότι η δολοφονία του Καντάφι και περισσότερων από 60 υποστηρικτών του, που ήταν μαζί του την στιγμή της σύλληψης του πέρσι, ήταν έγκλημα πολέμου. Και κουβέντα για την πολιορκία της πόλης σήμερα.

Το καθεστώς της Τρίπολης φαίνεται να έσπρωξε, κάπως, την πολιορκία εν μέρει, γιατί οι ένοπλοι της Μισράτα ήθελαν εκδίκηση, μετά τον θάνατο του ατόμου που συνέλαβε τον Καντάφι, αλλά και γιατί, προφανώς, νοιώθουν ότι μεγάλες περιοχές είναι πλέον ανεξέλεγκτες. Έτσι, ξαφνικά, η Λιβύη ξανάζησε τα σενάρια του περσινού πολέμου με θεαματικές ανακοινώσεις που μετά διαψεύδονται: στην αρχή ανακοινώθηκε και πάλι ότι συνελήφθη ο εκπρόσωπος τύπου του Καντάφι, Ι. Μούσα. Μετά, αφέθηκε να νοηθεί ότι ήταν ψέμα και τελικά, ο ίδιος ο Μούσα δημοσιοποίησε διάψευση μέσω του ίντερνετ. Μετά, ανακοινώθηκε για μια ακόμα φορά ότι σκοτώθηκε ο Χαμίς Καντάφι (ο θάνατος του πρέπει να έχει ανακοινωθεί τουλάχιστον πέντε φορές μέχρι στιγμής). Δεν υπήρξε και πάλι τεκμηρίωση. Αντίθετα, όταν προβλήθηκαν από μη-δυτικά ΜΜΕ, καταγγελίες για χρήση απαγορευμένων όπλων από τους επιτιθεμένους στην Bani Walid, τα δυτικά ΜΜΕ το έκαναν γάργαρα. Ενώ στην Συρία… Το αποκορύφωμα της δυτικής υποκρισίας ήταν την Τρίτη όταν οι ΗΠΑ μπλόκαραν εισήγηση της Ρωσίας για έκκληση από το Συμβούλιο Ασφαλείας για ειρηνική λύση της πολιορκίας της πόλης.

http://rt.com/news/us-russia-libya-statement-068/

Σε σχέση με τις αντιπαραθέσεις στην Λιβύη αξίζουν δυο αναφορές: τα έξτρα μέτρα που πήρε το καθεστώς στην Τρίπολη, φοβούμενο έκρηξη επεισοδίων, λόγω της πολιορκίας της κανταφικής πόλης, αλλά και μια έκρηξη οργής... στη Βεγγάζη. Διαδηλωτές μπήκαν στα γραφεία τηλεοπτικού σταθμού, ο οποίος υποστήριζε την επίθεση ενάντια στην Bani Walid και τα έκαναν γυαλιά καρφιά. Προφανώς, οι κανταφικοί δεν βρίσκονται μόνο στην Bani Walid.

http://rt.com/news/libya-benghazi-tv-storm-947/

Στην άλλη πλευρά του αραβικού κόσμου, η πιο ενδιαφέρουσα και ύποπτη είδηση ήταν η δολοφονία με αυτοκίνητο-βόμβα ενός αξιωματικού των μυστικών υπηρεσιών του Λιβάνου, ο οποίος ήταν κοντά  στην σουνιτική αντιπολίτευση. Η επίθεση στη χριστιανική συνοικία της Βηρυτού ήταν, από μόνη της, ύποπτη. Τί θα είχε να κερδίσει, είτε η Συρία, είτε οι υποστηρικτές της στο Λίβανο, από μια τέτοια επίθεση;

Μάχη ενάντια στην ισλαμική απειλή στην Αίγυπτο

 

ΜΟΑΤΑΖ ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΖΑΚ ΕΛ ΧΕΦΝΑΟΥΙ

Δίνουμε μάχη ενάντια στην ισλαμική απειλή στην Αίγυπτο

Πρώτιστο μέλημα του ΚΚ Αιγύπτου η σφυρηλάτηση ενός κοσμικού μετώπου έναντι του ισλαμικού φασιστικού σκοταδισμού για ολοκλήρωση της εθνικο-δημοκρατικής επανάστασης

 

Προτεραιότητα για τους κομμουνιστές στην Αίγυπτο είναι η πάλη ενάντια στην ισλαμική απειλή των «Αδερφών Μουσουλμάνων» υπογραμμίζει στη «Χ» ο Μοατάζ Μαχμούντ Ζακ Ελ Χεφναουί, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος Αιγύπτου. Ο Αιγύπτιος κομμουνιστής τονίζει ότι στόχος είναι η σφυρηλάτηση ενός κοσμικού ενωμένου μετώπου ενάντια στον ισλαμικό φασιστικό σκοταδισμό με στόχο την ολοκλήρωση της εθνικο-δημοκρατικής επανάστασης που ξεκίνησε με την εξέγερση ενάντια στο καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ. Ο Ελ Χεφναουί επισημαίνει ότι αυτή η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί και ότι απλά οι ισλαμιστές αντικατέστησαν τον Μουμπάρακ συμμαχώντας με τις ΗΠΑ και συνεχίζοντας την ίδια νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή πολιτική. Το στέλεχος του ΚΚ Αιγύπτου αναλύει επίσης την πολιτική κατάσταση στη χώρα του και τους συνεχιζόμενους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων για δικαίωση της περσινής επανάστασης, δίνοντας έμφαση στη συγκρότηση του κοσμικού μετώπου της αριστερής συμμαχίας μαζί με φιλελεύθερους και εθνικούς νασσεριστές.

 

Συνέντευξη στον Νικόλα Νικόλα

Με ποια αισθήματα βρεθήκατε στην Κύπρο;

Θέλω να ευχαριστήσω το ΑΚΕΛ για την πρόσκλησή του να συμμετέχουμε στις «Ημέρες Μελέτης» της GUE/NGL στη Λευκωσία. Μας δόθηκε η ευκαιρία να πούμε τις απόψεις μας για την εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή και να εκφράσουμε την κάθετη αντίθεσή μας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις και την ξένη εισβολή στην όποια κυρίαρχη χώρα υπό την όποια πρόφαση. Ηταν πολύ σημαντική ευκαιρία για μας επίσης να δούμε από κοντά και να ενημερωθούμε για τη δράση του ΑΚΕΛ και να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα σας για απαλλαγή από την κατοχή και επανένωση της Κύπρου στη βάση των ψηφισμάτων των ΗΕ.

Ποια είναι σήμερα η πολιτική κατάσταση στην Αίγυπτο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ και τη νίκη των ισλαμιστών στις εκλογές;

Προτού αναφερθώ στη σημερινή κατάσταση πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα σε σχέση με την επανάσταση του λαού ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ. Από την αρχή της επανάστασής μας, στην πρωτοπορία του αγώνα βρέθηκαν οι αριστερές και δημοκρατικές εθνικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών. Ο λαός γέμισε τις πλατείες και τους δρόμους απαιτώντας την πτώση του Μουμπάρακ και την εγκαθίδρυση ενός νέου δημοκρατικού και κοινωνικά δίκαιου καθεστώτος. Καθυστερημένα οι ισλαμιστές θυμήθηκαν να κινητοποιηθούν και επιδίωξαν να ποδηγετήσουν την επανάσταση και να καρπωθούν τη λαϊκή πάλη ενάντια στο καθεστώς. Οι ισλαμιστές των «Αδερφών Μουσουλμάνων» έκαναν μια κρυφή συμφωνία με την ηγεσία του στρατού για να ανέλθουν στην εξουσία αντικαθιστώντας τον Μουμπάρακ. Μέσα από αυτή τη συμφωνία ανακοινώθηκε ότι μετά την πτώση του Μουμπάρακ η πορεία θα ξεκινούσε άμεσα με εκλογές. Η θέση του ΚΚ και της συμμαχίας της Αριστεράς ήταν αντίθετη. Θα έπρεπε να αρχίσουμε με την αντιπροσωπευτική σύσταση μιας συνταγματικής συνέλευσης, η οποία θα δημιουργούσε ένα νέο σύνταγμα που θα τίθετο στο λαό προς έγκριση. Δημιουργώντας νέες δημοκρατικές δομές θα έπρεπε να οδηγηθούμε σε γενικές εκλογές. Όμως στρατός και ισλαμιστές αρνήθηκαν και έγιναν πρώτα εκλογές.

Οι ισλαμιστές ήταν το πιο οργανωμένο κίνημα στην Αίγυπτο. Δεν είναι απλά ένα κόμμα. Εχουν περίπλοκες δομές και μυστικές ένοπλες δυνάμεις. Στις εκλογές κέρδισαν 76% των εδρών της Βουλής, ενώ οι εθνικές και αριστερές δυνάμεις κέρδισαν 22% με το υπόλοιπο 2% να μένει σε δυνάμεις του προηγούμενου καθεστώτος. Ως ΚΚ Αιγύπτου αρνηθήκαμε να συμμετάσχουμε αφού από θέση αρχής διακηρύτταμε ότι δεν ήταν ορθή η προσφυγή στις κάλπες πριν να συγκροτηθεί το νέο σύνταγμα. Ζητήσαμε από το λαό να απέχει. Αλλες αριστερές δυνάμεις συμμετείχαν στις εκλογές μέσα από τη συμμαχία «Η Επανάσταση συνεχίζεται» και πήραν 9 έδρες.

Μέσα από το νέο κοινοβούλιο εξέλεξαν μια 100μελής συνταγματική επιτροπή με τη συντριπτική πλειοψηφία των ισλαμιστών. Οι δημοκρατικές δυνάμεις προσφύγαμε στο δικαστήριο και ακυρώσαμε ως μη νόμιμη αυτή την επιτροπή. Δημιούργησαν μια νέα επιτροπή στην οποία και πάλι έχουν την πλειοψηφία, αν και μικρότερη. Αυτή η επιτροπή λειτουργεί τώρα αλλά έχουμε προσφύγει ξανά στη δικαιοσύνη και ευελπιστούμε ότι η απόφαση θα είναι εκ νέου ακυρωτική. Είναι πολύ σημαντική για μας η σύνταξη του νέου συντάγματος. Αγωνιζόμαστε για να μην επιτραπεί η συγγραφή ενός θρησκευτικού ισλαμικού συντάγματος.

Πέραν αυτών των διεργασιών, ακολούθησαν οι προεδρικές εκλογές με τις οποίες ανήλθε στην εξουσία ο ισλαμιστής Μοχάμεντ Μόρσι. Δεν επιτρέπουν την αντίθεση στο ισλαμικό πρόγραμμα που προωθεί ό,τι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό στην Αίγυπτο. Παρόλη την προσπάθειά τους για να μην υπάρξει αντίδραση και αμφισβήτηση έχουμε στην Αίγυπτο καθημερινά δεκάδες απεργίες και διαδηλώσεις στα εργοστάσια, στους δρόμους και έξω από τα Υπουργεία. Επιμένουμε να λέμε ότι οι ισλαμιστές είναι ίδιοι με το καθεστώς Μουμπάρακ και συνεχίζουμε τον αγώνα μας ενάντια στην οικονομική και κοινωνική πολιτική τους. Ακολουθούν την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική με το προηγούμενο καθεστώς.

Τουρκοκυπριακές προοδευτικές διεκδικήσεις: Μια κυπριακή υπόθεση

Μήνας, Ιανουάριος του έτους 2011. Το μεγάλο πανό με την επιγραφή «Άγκυρα δε θέλουμε τα λεφτά σου, τα οικονομικά σου πακέτα, τους δημόσιους σου υπαλλήλους» έμπαινε στην πλατεία Ινονού στην κατεχόμενη Λευκωσία. Αυτό το πανό, ακολουθούσε ένα άλλο… «Αυτή η χώρα είναι δική μας, εμείς θα την διοικήσουμε», συνοδευόμενα και τα δύο όχι από εκατοντάδες, αλλά από χιλιάδες Τουρκοκύπριων συμπατριωτών μας. Το σκηνικό επαναλήφθηκε με μεγαλύτερη ένταση, τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου.

Η πλειοψηφία της Τουρκοκυπριακής κοινότητας ξαναβρέθηκε στους δρόμους, υψώνοντας τη φωνή της ενάντια στην κατοχική παρουσία της Τουρκίας. Η Τουρκοκυπριακή κοινότητα δεν διαμαρτυρήθηκε για κάποιες «μειωμένες οικονομικές παροχές», όπως έντεχνα προσπάθησαν κάποιοι να πλασάρουν τόσο στην Τουρκία, όσο και στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Αντίθετα, η Τουρκοκυπριακή κοινότητα βροντοφώναξε ενάντια στην καταρράκωση της αξιοπρέπειας της, ενάντια στον κίνδυνο αφανισμού της, ενάντια στην απειλή να μην γίνεται πλέον διακριτή ως μια πολιτική-κυπριακή κοινότητα. Με λίγα λόγια βροντοφώναξε αυτό που και ο κάθε προοδευτικός Ελληνοκύπριος έχει κρυμμένο στη συνείδησή του: ότι η επίλυση του Κυπριακού, προϋποθέτει την άρση της κατοχής, αλλά και την ισότιμη ανάδειξη των δύο κοινοτήτων ως πρωταγωνιστών στην ιστορία της κοινής τους πατρίδας.

Εάν πρόκειται λοιπόν να εντοπίσουμε σφαιρικά και ολοκληρωμένα τις προοπτικές συμβίωσης 38 χρόνια μετά, θα πρέπει μεταξύ άλλων να εκτιμήσουμε τις εξελίξεις ανάμεσα στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα μέσα από ένα ορθό ιστορικό πλαίσιο. Κάτι τέτοιο θα μας προσφέρει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε τις ιδεολογικές τάσεις που αναπτύσσονται στα κατεχόμενα, τάσεις που αντανακλούν στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα, στην Τουρκία, αλλά και στο ίδιο το Κυπριακό πρόβλημα. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε ακόμα να εντοπίσουμε κοινά αιτήματα και διεκδικήσεις που κρατούν ζωντανή την προοπτική της επανένωσης και της συμβίωσης.

Η εισβολή του 1974 και η μετέπειτα εντατικοποίηση στη δημιουργία χωριστών δομών εξουσίας, ήταν παράγοντας που δημιούργησαν μια νέα κοινωνική πραγματικότητα για την Τουρκοκυπριακή κοινότητα.

ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ: Συνεργασία, διαξιφισμοί και αντιτιθέμενα συμφέροντα

Ο Οργανισμός με πρωταγωνιστές την Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν διεκδικεί διεθνή ρόλο

Ολοκληρώθηκαν την περασμένη Τρίτη οι εργασίες της 12ης Συνόδου του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας που διεξήχθησαν στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, με στόχο την παραπέρα ανάπτυξη των οικονομικών και εμπορικών δεσμών των χωρών - μελών του Οργανισμού, που συμπεριλαμβάνουν επτά ασιατικές χώρες και τρεις ευρασιατικές. Ο συγκεκριμένος Οργανισμός δημιουργήθηκε το 1985 από την Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν για την «προώθηση οικονομικής, τεχνικής και πολιτιστικής συνεργασίας», ενώ μετά τη ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και τη διάλυση του ενιαίου κράτους, εντάχθηκαν σ' αυτόν το φθινόπωρο του 1992, οι πρώην σοσιαλιστικές Δημοκρατίες του Αζερμπαϊτζάν, του Καζακστάν, του Κιργιστάν, του Τατζικιστάν, του Τουρκμενιστάν και του Ουζμπεκιστάν όπως επίσης και το Αφγανιστάν.

Στο επίκεντρο των συζητήσεων βρέθηκε η προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων της κάθε χώρας, με έμφαση στις εμπορικές συναλλαγές και στις ενεργειακές υποδομές, στη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου έως το 2015, καθώς και στη δημιουργία Περιφερειακού Ταμείου, που θα έχει στόχο την άμεση ανταπόκριση και βοήθεια σε περίπτωση ξαφνικής αλλαγής των τιμών στα τρόφιμα σε μια χώρα. Σημειώθηκε από τους παρευρισκόμενους πως οι βασικοί κίνδυνοι που υπάρχουν στην περιοχή είναι η «τρομοκρατία», η φτώχεια, ο αναλφαβητισμός, η παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων και η διακίνηση ναρκωτικών. Καμία αναφορά, τουλάχιστον, με βάση όσα δημοσιεύτηκαν στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, δεν υπήρξε για τη συνεχιζόμενη κατοχή στο Αφγανιστάν, τις αμερικανικές επιθέσεις στο Πακιστάν, τις πιέσεις κατά του Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα, ούτε για τη φτώχεια και εξαθλίωση των λαών αποτέλεσμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

Προτεραιότητα η οικονομική ανάπτυξη

Παίρνοντας το λόγο, ο Πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ, η χώρα του οποίου παρέλαβε την προεδρία του Οργανισμού από την Τουρκία, υποστήριξε πως «η αλληλεγγύη μας, οι κοινές μας προσπάθειες θα μας φέρουν νέα ανάπτυξη, νέα επιτεύγματα, για την ευημερία των λαών μας». Πρόσθεσε πως «δεν θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε πραγματική ανεξαρτησία χωρίς μια ισχυρή οικονομία. Θα είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε καλές συνθήκες διαβίωσης χωρίς μια δυναμική οικονομική βάση, σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις στον 21ο αιώνα. Ενας από τους βασικούς στόχους του Οργανισμού είναι η ενθάρρυνση οικονομικής ανάπτυξης στις χώρες μας».

Από τη μεριά του, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε πως ο Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας είναι ένας πολύ σημαντικός οργανισμός για την επέκταση της οικονομικής συνεργασίας των μελών του, καθώς «καλύπτει χώρες που ο συνολικός πληθυσμός τους ξεπερνά τα 400 εκατομμύρια ανθρώπους». Πρόσθεσε πως στη σύνοδο υιοθετήθηκε το σχέδιο δράσης έως το 2015 και αποφασίστηκε να αυξηθεί το εμπόριο κατά 20% ανάμεσα στα κράτη - μέλη. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην απόφαση να δοθεί στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, ψευδοκράτος, το καθεστώς του παρατηρητή του οργανισμού. Για την ανάδειξη των προτεραιοτήτων της περιφερειακής οικονομικής συνεργασίας έκανε λόγο και ο υπουργός Εξωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Αλμαρ Μαμεντιάροφ και στην ίδια ρότα κινήθηκε και η ομιλία του Προέδρου του Τατζικιστάν, Εμομάλι Ραχμόν.

Για τα ζητήματα της λεγόμενης «τρομοκρατίας» μίλησαν τόσο ο Πρόεδρος του Πακιστάν Ασίφ Αλί Ζαρντάρι όσο και ο Πρόεδρος του Αφγανιστάν, Χαμίντ Καρζάι. Ο δεύτερος, μάλιστα, αναφερόμενος σε οργανώσεις του τύπου «Αλ Κάιντα» έκανε έκκληση στους παρευρισκόμενους να αποτρέπουν τη διακίνηση όπλων και άλλων υλικών που μπορεί να αξιοποιήσουν τρομοκράτες στο Αφγανιστάν. Από τη μεριά του, ο Ιρανός Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ πρότεινε τη δημιουργία πολιτικού φόρουμ μέσα στον Οργανισμό, ώστε να συντονίζονται οι ενέργειες σε διεθνές επίπεδο, να βοηθιούνται οι χώρες - μέλη να επιλύουν τις διαφορές τους.

Αποκάλυψη των «μηδενικών προβλημάτων»

Στα δεξιά της κύριας εισόδου του παλατιού Τόπκαπι στην Κωνσταντινούπολη υπάρχει η επιγραφή «Η σκιά του Θεού (δικαιοσύνης) στη γη». Στα αριστερά της κύριας εισόδου αναγράφεται το εξής «Το καταφύγιο των καταπιεσμένων». Οι συγκεκριμένες επιγραφές του οθωμανικού παλατιού παραπέμπουν ευθέως σε μια αυτοκρατορικού, επεκτατικού τύπου αντίληψη για «τη δικαιοσύνη και το ήθος», τη διάδοση των οποίων ανέλαβε πριν μερικούς αιώνες η Υψηλή Πύλη. Σήμερα οι επιγραφές αυτές φαντάζουν επίκαιρες όσο ποτέ προηγουμένως, τοποθετούμενες στα ευρύτερα ιδεολογικά πλαίσια της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Όμως σε μια προσπάθεια ερμηνείας των αδιεξόδων που προκαλεί σήμερα η τουρκική εξωτερική πολιτική και των συνεπειών που έχουν για την πατρίδα μας, θα ήταν λάθος να χρησιμοποιηθεί ως μοναδικό πλαίσιο αυτό που πολλοί ονόμασαν ως «νεο-οθωμανισμό». Μάλιστα χωρίς να δίνεται συγκεκριμένο περιεχόμενο στον όρο. Εάν ο στόχος είναι να μελετηθούν σφαιρικά τα δομικά προβλήματα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τότε θα πρέπει μεταξύ άλλων να αποκωδικοποιηθεί η βασική κοσμοαντίληψη του πολιτικού Ισλάμ, το οποίο κυβερνά την Τουρκία τα τελευταία χρόνια.

Εκείνο που διεκδικεί σε πρώτο πλάνο η Τουρκία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης είναι η αναδιαμόρφωση των παγκόσμιων δομών με τρόπο που αυτές να συμπεριλάβουν τον ισλαμικό πολιτισμό και τη γεωγραφία του. Δηλαδή το μέρος εκείνο του κόσμου που η τουρκική κυβέρνηση θεωρεί ότι μπορεί να εκπροσωπήσει. Αυτός ο στόχος αποτελείται από δύο βασικούς άξονες. Στον πρώτο άξονα, η Άγκυρα στοχεύει σε μια καινούργια «ανάγνωση» της παγκόσμιας ιστορίας έτσι που να αντικατοπτρίζει τις νέες ισορροπίες ισχύος του 21^ου αιώνα. Με λίγα λόγια διεκδικεί όπως ο ισλαμικός πολιτισμός και η Ανατολή να αναδειχθούν ως ένα κομμάτι του σύγχρονου οικουμενικού πολιτισμού. «Το παρελθόν της ανθρωπότητας δεν αποτελείται μόνο από την Ευρώπη και την Αμερική. Οι άνθρωποι από την Ασία, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια και τη Λατινική Αμερική, έχουν το δικαίωμα να πάρουν τη θέση τους στη διήγηση της ιστορίας», υπογράμμιζε ο Έρντογαν πρόσφατα στη Σύνοδο του Παγκόσμιου Φόρουμ Κωνσταντινούπολης.

Η θέση της Τουρκίας στο παγκόσμιο σύστημα

Του Οικονομολόγου Μαχφί Εγιλμέζ

«Βλέποντας τη θέση της Τουρκίας στο παγκόσμιο σύστημα, μπορεί κάποιος χρησιμοποιώντας μερικούς οικονομικούς δείκτες, να κάνει διάφορες συγκρίσεις. Μέσα από αυτό το άρθρο προσπάθησα να κάνω μια περιεκτική σύγκριση. Σε αυτές τις συγκρίσεις ο αριθμός των χωρών δεν είναι ο ίδιος. Ο λόγος είναι διότι από μερικές χώρες δεν υπήρχαν πληροφορίες ή δεδομένα για όλα τα θέματα σύγκρισης. Τα δεδομένα δε που χρησιμοποιήθηκαν στις συγκρίσεις είναι τα πιο πρόσφατα. Σε μερικά θέματα όμως, μπορεί να υπάρχουν μερικές διαφορές. 

 

Σε  σύνολο 227 χωρών από άποψη Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (Α.Ε.Π.), η Τουρκία καταλαμβάνει την 17^η θέση. Βάσει αυτού η Τουρκία συγκαταλέγεται μεταξύ των πλουσιοτέρων οικονομιών του κόσμου.

 

Αναφορικά με το κατά κεφαλήν εισόδημα, η Τουρκία σε σύνολο 226 χωρών καταλαμβάνει την 86^η θέση. Βλέποντας αυτό μπορούμε να πούμε ότι το ατομικό εισόδημα κάποιου στην Τουρκία βρίσκεται σε μια μέση κατάσταση.

 

Όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης του Α.Ε.Π., σε σύνολο 226 χωρών, η Τουρκία βρίσκεται στη 15^η θέση. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι η οικονομία της Τουρκίας βρίσκεται μεταξύ των πιο ραγδαία αναπτυσσομένων οικονομιών.

 

Όσον αφορά τον πληθυσμό, σε σύνολο 238 χωρών η Τουρκία βρίσκεται στη 17^η θέση. Δεν είναι λάθος να πούμε ότι ο πληθυσμός της Τουρκίας είναι μεγάλος.

 

Ωστόσο, σε ότι αφορά το ρυθμό αύξησης του πληθυσμού, η Τουρκία σε σύνολο 230 χωρών παρουσιάζεται στην 98^η θέση. Φαίνεται δηλαδή ότι η Τουρκία άρχισε να ελέγχει τον ρυθμό αύξησης του πληθυσμού.

 

Όσον αφορά τον μέσο όρο ζωής, η Τουρκία σε σύνολο 221 χωρών βρίσκεται στην 125^η θέση. Σε αυτό το θέμα η Τουρκία έχει να καλύψει μεγάλη απόσταση.

Κάτι αλλάζει στο φαντασιακό της «Ταχρίρ»

Από τη Λιβύη στο Μπαχρέιν, οι αραβικές κινητοποιήσεις αποκτούν εσωτερικές διαφοροποιήσεις

Οι συγκρούσεις, την Παρασκευή 12/10, στην πλατεία Ταχρίρ ήταν σημαντικές, ιδιαίτερα για τον συμβολισμό τους. Εκείνη την ημέρα συγκλίνουν στην πλατεία δυο πορείες: την μια την οργάνωναν αριστερές και κοσμικές ομάδες - όπως το κίνημα της 6^ης Απριλίου - ενώ από την άλλη ήταν οι οπαδοί της μουσουλμανικής αδελφότητας. Το αίτημα ήταν κοινό – διαμαρτύρονταν γιατί το δικαστήριο είχε αποφασίσει την αθώωση των κατηγορούμενων για επίθεση στους διαδηλωτές το 2011, κατά την διάρκεια των κινητοποιήσεων για ανατροπή του Μουμπάρακ. Σύντομα, όμως, οι δυο συγκεντρώσεις εξελίχθηκαν σε ανοιχτή αντιπαράθεση, φέρνοντας στην επιφάνεια το ρήγμα που όλο και βαθαίνει ανάμεσα στους κοσμικούς και τους ισλαμιστές. Τα συνθήματα που ενόχλησαν ιδιαίτερα τους ισλαμιστές είχαν ακριβώς να κάνουν με τον νέο ηγέτη της χώρας και την υπακοή του στους «πνευματικούς ηγέτες» της αδελφότητας.

Τα σύμβολα της αντιπαράθεσης ήταν ενδιαφέροντα, επίσης: από την μια ένα πλήθος ντυμένο κοσμικά και από την άλλη το συντηρητικό πλήθος των ισλαμιστών με τις μαντίλες. Και στο πρώτο πλήθος, κυκλοφορήσαν και οι φωτογραφίες του Νάσερ. Η αντιπαράθεση του Μορσι με τον Γ. Εισαγγελέα κατέληξε σε ήττα του προέδρου. Μετά από την στήριξη του Γ. Εισαγγελέα από τους δικαστές και την κατακραυγή ότι ο Μόρσι προσπαθούσε να επιβάλει τις απόψεις του, ο ηγέτης της μουσουλμανικής αδελφότητας αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Οι συγκρούσεις στην Ταχρίρ έδειχναν ότι ακόμα και όσοι θεωρούσαν ένοχους τους κατηγορούμενους δεν συμφωνούσαν, πια, με το Μόρσι. Είναι αυτή η επανεμφάνιση της κοσμικής αριστεράς που ενδεχομενως να σηματοδοτήσει τις επόμενες εξελίξεις.

Ανάλογα, σε σχέση με τις διαφοροποιήσεις, σε άλλο μοτίβο είχαμε και στη Λιβύη. Το κοινοβούλιο που εκλέγηκε το καλοκαίρι διαφημίστηκε μεν στα Δυτικά ΜΜΕ, ότι δεν χαρακτηρίζονταν από την επικράτηση των ισλαμιστών – όπως την Αίγυπτο και την Τυνησία. Όμως, όταν έγιναν οι πρώτες προσπάθειες για σύσταση «κυβέρνησης», οι ισλαμιστές που είχαν πάρει πολύ λιγότερους ψήφους, φάνηκαν να έχουν το πάνω χέρι μέσα από εξαγορές και τοπικές συμμαχίες, αφού η μεγάλη πλειοψηφία όσων εκλέγηκαν ήταν ουσιαστικά ανεξάρτητοι, με στόχο, είτε την προσωπική τους ανέλιξη, είτε την αντιπροσώπευση των κοινοτήτων τους. Και σε αυτό το πλαίσιο, τα χρήματα του Κατάρ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αλλαγή ισορροπιών. Αυτό οδήγησε ουσιαστικά στον αποκλεισμό των υποτιθέμενων κοσμικών του πρώην ηγέτη της αντιπολίτευσης - και όρων υπουργού του Καντάφι -] Τζιμπρίλ.

Αυτό, όμως, κράτησε και πάλιν πολύ λίγο. Καθώς, η κατάσταση στη χώρα παραμένει ανεξέλεγκτη με τους ενόπλους, εμφανίστηκαν δυο νέα ζητήματα: ένοπλοι από τη Μισράτα απειλούσαν να επιτεθούν στην κανταφική πόλη Bani Walid, ενώ διαμαρτυρόμενοι από μια άλλη δυτική πόλη, την Ζαουϊγια, εισέβαλαν στη συνέλευση των αντιπρόσωπων, απαιτώντας να ξαναγινεί η κατανομή των υπουργείων. Τελικά, απορρίφθηκε όχι μόνο η εισήγηση για υπουργούς, αλλά και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Την, Κυριακή επιλέγηκε άλλος. Στη Δύση μπορεί να θεωρούν την Λιβύη, ήδη ένα αποτυχημένο κράτος - με τεράστιο πλούτο όμως που χρειάζεται «διαχείριση» -  αλλά μέρος του ζητήματος είναι ότι οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις (κανταφικών και αντικανταφικών, κοσμικών και ισλαμιστών) θα συνεχίσουν να διαπλέκονται με τα τοπικά, ιστορικά, αλλά και τα ευρύτερα γεωπολιτικά συμφέροντα και δυναμικές δημιουργώντας ένα κοκτέιλ το οποίο η Δύση, μάλλον, δεν θα μπορεί να ελέγχει εύκολα – όπως φαίνεται, ήδη, στο Μάλι και όπως φάνηκε με την δολοφονία του αμερικανού πρέσβη στη Βεγγάζη.

Στο «βούρκο» της Μέσης Ανατολής

Η Άγκυρα προσπαθεί, αλλά το γεωπολιτικό πλαίσιο δεν φαίνεται να βοηθά: η συριακή εκστρατεία σε αδιέξοδο

 

Ο Economist το παραδέχθηκε στην έκδοση αυτής τη εβδομάδας: no side looks set to win soon - καμιά πλευρά δεν φαίνεται να μπορεί να νικήσει σύντομα. Αυτό, όμως για την Δύση είναι μάλλον μια απογοητευτική διαπίστωση μετά τις θριαμβολογίες και τις τόσες θεαματικές προσπάθειες. Η ίδια η επιχείρηση των επιθέσεων στη Δαμασκό και το Χαλέπι το καλοκαίρι κρίνεται από πολλούς, όχι απλώς ως αποτυχημένη, αλλά και ως αιτία υποχώρησης: η αντιπολίτευση αναγκάστηκε να βασιστεί στους ξένους ισλαμιστές, οι οποίοι δημιούργησαν ένα έντονο φόβο στο εσωτερικό της Συρίας, τόσο με την πρακτική τους, όσο και τις προοπτικές της χώρας σε περίπτωση νίκης της αντιπολίτευσης. Από την άλλη, το «καθεστώς» έδειξε ανθεκτικότητα και είναι σαφές ότι, παρά τις μάχες σε μερικές περιοχές, η ελπίδα των δυτικών και των μοναρχιών του κόλπου για γρήγορη και θεαματική νίκη, φαίνεται να προσκρούει σε ένα τείχος αντίστασης – το οποίο φαίνεται να μπορεί να συμβαδίσει, ενδεχομένως και με ευρύτερες τάσεις στην περιοχή. Οι εξελίξεις της εβδομάδας ήταν χαρακτηριστικές.

Η πιο θεαματική ήταν επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ιράκ στη Ρωσία και η συμφωνία 4.2 δις για αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ. Μαλικι, ο Ιρακινός πρωθυπουργός, η χώρα του έχει ήδη συμφωνίες με τις ΗΠΑ και το Ιράν, αλλά δεν θέλει να είναι σε μονοπωλιακή εξάρτηση από καμιά πηγή. Αυτά, όμως, είναι απλά ευφημισμός. Η ήττα των ΗΠΑ είναι κάτι περισσότερο από κραυγαλέα. Εισέβαλαν στο Ιράκ για να ανατρέψουν ένα Άραβα ηγέτη που «απειλούσε το Ισραήλ», ήταν φίλος της Μόσχας και ο οποίος είχε εθνικοποιήσει το πετρέλαιο της χώρας. Μετά από μια αιματηρή εισβολή και μια κατοχική περίοδο που οδήγησε την εικόνα των ΗΠΑ στην πιο δραματική απαξίωση από την εποχή του Βιετνάμ, το «νέο Ιράκ» διοικείται από σιήτες συμμάχους της Τεχεράνης, οι οποίοι αναζητούν πια επιστροφή στις συμμαχίες με την Μόσχα – στρατιωτικά, αλλά και οικονομικά. Η άμεση αιτία είναι, σαφώς, το συριακό. Για την ιρακινή ηγεσία η όλη προσπάθεια της Δύσης, αλλά και των εμιράτων στην Συρία στρέφεται ενάντια στους σιήτες και στον «άξονα της αντίστασης» - στη Δύση - στον οποίο ανήκουν οι βασικοί σύμμαχοι του Ιράκ  - Ιράν, Συρία. Κατά συνέπεια, η ραγδαία μετακίνηση της σιητικής ηγεσίας προς τη Μόσχα είναι και μια προειδοποίηση προς τη Δύση.

“Azınlığın” ayrıcalıkları

Ekonomik kriz dönemlerinde bazı ideolojik eğilimlerin milliyetçilik ve ırkçılıkla bağlantısı ve uyumu daha açık bir şekilde görülmektedir. Kıbrıs da bir istisna değildir. Bazı politikacıların ve gazetecilerin, Kıbrıstürk toplumunu hedef alan ve özünde iki toplumun barış içinde birlikte yaşamasını ve işbirliğini bir siyasal suç haline dönüştürmeyi amaçlayan bir kızgınlığı ve öfkeyi Kıbrısrum toplumu içerisinde yaratma çabalarına son dönemde tekrar tanık olmaktayız.

Bazı Kıbrıslıtürklerin Kıbrıs Cumhuriyeti’nin kurumlarında işe alınması, Kıbrıstürk toplumuna verilen elektrik ve sağlık hizmetleri hakkında söylenenler ve yazılanlar “bu kadar Kıbrıslırum işsizken, Kıbrıslıtürklerin işe alınması kabul edilemez” şeklindeki açıklamalar kamu yaşamında yaratılması arzulanan milliyetçi öfkeyi yansıtan olgulardan sadece birkaçıdır. Kıbrısrum toplumu içerisindeki bu çevrelerin davranışlarının temelinde onların muhalefet etme tutkusu içerisinde olmalarının, Kıbrıs’ın iki toplumu arasında işbirliği çabalarına karşı koyarken sergiledikleri milliyetçiliklerinin hatta ırkçılıklarının olduğu şeklinde basitleştirilmiş bir yorum yapılabilir. Ancak bu yorum, Kıbrısrum toplumunun bir kesimi tarafından bu tür tepkilerin yıllardır ortaya konulmasının nedenlerine ilişkin sorulara tam olarak yanıt verememektedir.

Bu konu maalesef çok daha ciddi bir meseledir. Diğer hususların yanı sıra, iktidar ve iktidarın paylaşımı konusuyla da ilişkilidir. Kıbrıs Cumhuriyeti'nin bir Helen devleti olduğu ve öyle kalmaya devam etmesi gerektiği yönündeki derin inançla bağlantılıdır. Bu inanç, devletin, Kıbrıslıların sadece Helenliliğinin vurgulanması ve güvence altına alınması gerektiği anlayışından beslenmektedir. Milli değerlere bağlılık diye adlandırılan anlayışla otoriter bir şekilde yönetilen bu Helenliğe somut bir içerik verilerek, kendi ideolojik egemenliğinden farklı olan ve bu egemenliğin genel olarak dışında olan her şey marjinalleştirilmektedir.

Kıbrıslıtürklerle ilgili olarak bazı politikacıların retoriği ve somut bazı gazetelerin yayınları aracılığıyla, Kıbrıstürk toplumu hakkında Kıbrısrum toplumunda yıllarca hâkim olan basmakalıp söylem tekrar gündeme getirilmektedir. Bu söylem aracılığıyla, Kıbrıstürk toplumu Kıbrıs tarihinin bir öznesi olarak değil, Türkiye’nin yayılmacı politikasının yansıdığı basit bir ayna olarak sunulmaktadır. Bu çerçevede, Kıbrıstürk toplumu Ankara'nın Kıbrıs'a yönelik politikasını kabullenen pasif bir nesneye, Türkiye'nin taksim politikasının hayata geçirilmesinde kullanılan bir “Truva atı”na dönüştürülmektedir.

Συνεχείς προκλήσεις από την Άγκυρα

Τις απρόβλεπτες αλυσιδωτές εξελίξεις που μπορεί να προκαλέσει ενδεχόμενη εισβολή της Τουρκίας στη Συρία έφερε αυτή την εβδομάδα στο προσκήνιο το περιστατικό της βίαιης προσεδάφισης συριακού επιβατικού αεροσκάφους που πετούσε από τη Ρωσία προς τη Συρία. Η Δαμασκός είχε απόλυτο δίκιο να μιλά για «αεροπειρατεία» καθώς δύο τουρκικά μαχητικά απείλησαν ανοιχτά το αεροσκάφος ενώ τούρκοι στρατιώτες κακοποίησαν κατά τα φαινόμενα το πλήρωμα και άφησαν τους επιβάτες εγκλωβισμένους για οκτώ ώρες χωρίς τρόφιμα. Η Άγκυρα υποστήριξε ότι το αεροσκάφος μετέφερε ρωσικά οπλικά συστήματα προκαλώντας την οργή της Μόσχας. Η πληροφορία τελικά διαψεύστηκε (αν κρίνουμε από το γεγονός ότι η Τουρκία δεν παρουσίασε ούτε μια φωτογραφία από το υλικό που κατασχέθηκε).

Παρόλ’ αυτά, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και ο στρατός είχαν από τη μεριά τους απόλυτο «δίκιο» να κατεβάσουν το αεροσκάφος το οποίο μετέφερε εξαρτήματα ραντάρ. Πρόκειται δηλαδή για εξοπλισμό ο οποίος δεν θα χρησιμοποιούνταν εναντίον του συριακού πληθυσμού, όπως υποστήριζε η Άγκυρα, αλλά αποτελούν πραγματικό εφιάλτη για την τουρκική πολεμική αεροπορία.

Τα υπερσύγχρονα συστήματα ραντάρ, ρωσικής κατασκευής, που χρησιμοποιεί η Συρία αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για κάθε επίδοξο εισβολέα. Έχουν μάλιστα ήδη αποδείξει την αποτελεσματικότητά τους, πριν από μήνες, όταν εντόπισαν τουρκικό μαχητικό που είχε παραβιάσει τον εναέριο χώρο της Συρίας και το οποίο στη συνέχεια καταρίφθηκε. «Ξέρετε πώς είναι αυτά τα μαχητικά. Πάνε τόσο γρήγορα, που μπορεί να μπεις και σε καμιά γειτονική χώρα», ήταν τότε η αμήχανη απάντηση της Άγκυρας η οποία είδε την αεροπορία της να ταπεινώνεται στην πρώτη πρόβα εισβολής.

Ενδεικτικό της αντιπαράθεσης Άγκυρας – Μόσχας είναι και η ακύρωση της προγραμματισμένης επίσκεψης Πούτιν στην Τουρκία αλλά και η «διαρροή» από το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ρία Νοβόστι ότι οι πληροφορίες για το συριακό αεροσκάφος προήλθαν από αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Την ίδια ώρα ο τουρκικός στρατός κλιμακώνοντας περαιτέρω την αντιπαράθεση με την Συρία, τοποθέτησε 25 μαχητικά F-16 στα σύνορα με τη Συρία. Είχε προηγηθεί το στρατιωτικό χτύπημα του τουρκικού στρατού σε συριακό έδαφος σαν αντίποινα στο χτύπημα με ρουκέτα ενός τουρκικού σπιτιού, από το οποίο σκοτώθηκαν πέντε άτομα. Οι ακριβείς συνθήκες του περιστατικού δεν έχουν διαλευκανθεί ακόμη και συνεπώς κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει ότι το αρχικό χτύπημα στο τουρκικό σπίτι μπορεί να αποτελεί προβοκάτσια αντικαθεστωτικών δυνάμεων στη Συρία. Αν ισχύει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι άτυχοι Τούρκοι πολίτες σκοτώθηκαν από όπλα τα οποία εισήλθαν στην Συρία από την Τουρκία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πρώτη (αν όχι μοναδική) συνέντευξη που έδωσαν Τούρκοι κάτοικοι της περιοχής στο Αλ Τζαζίρα δεν κατηγόρησαν τη Συρία αλλά την τουρκική κυβέρνηση που έχει μετατρέψει τα εδάφη τους σε ορμητήριο.

Εδώ και μήνες η Τουρκία αποτελεί τη βασική δίοδο όπλων αλλά και μισθοφόρων που έχουν τη στήριξη των ΗΠΑ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ. Είναι άλλωστε γνωστό ότι η στρατιωτική βάση του Ιντσιρλίκ στην Τουρκία –ένα από τα σημαντικότερα ορμητήρια ιμπεριαλιστικών επιθέσεων στη Μέση Ανατολή– λειτουργεί ως στρατηγείο συριακών αντικαθεστωτικών δυνάμεων. Από εκεί πράκτορες του Ριάντ καθορίζουν τη μεταφορά όπλων προς τη Συρία. Στη βάση, όπως επιβεβαίωσε και ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Λέον Πανέτα, βρίσκονται εδώ και εβδομάδες μέλη των αμερικανικών και γαλλικών ειδικών δυνάμεων.

Οι κινήσεις της Τουρκίας πάντως φαίνεται να προκαλούν αντιδράσεις και στο εσωτερικό της χώρας, όχι μόνο από το αντιπολεμικό κίνημα της Τουρκίας αλλά και από τμήματα της πολιτικής και στρατιωτικής ελίτ που κατηγορούν τον Ερντογάν ότι ενεπλάκη σε ένα παιχνίδι από το οποίο δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος. Κάθε κίνηση κλιμάκωσης με τη Δαμασκό μπορεί να ανεβάζει τις μετοχές της Άγκυρας στη Δύση αλλά έχει καταστροφικές συνέπειες για τις σχέσεις της με τη Ρωσία, το Ιράν αλλά ακόμη και την Κίνα.

Παρόλ’ αυτά, οι επιθέσεις εναντίον της Συρίας δεν αποτελούν απλώς μια λάθος διπλωματική κίνηση ή ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Η παρουσία των τουρκικών δυνάμεων στην περιοχή εξυπηρετεί δύο πολύ συγκεκριμένους στόχους: Καταρχάς θέτει τις βάσεις για τη δημιουργία μιας «ελεύθερης ζώνης», που θα λειτουργεί σαν ορμητήριο των αντικαθεστωτικών δυνάμεων και κατά δεύτερον στοχεύει εναντίον των δυνάμεων του PKK που ενισχύουν τις συμμαχίες τους με δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Νιου Γιορκ Τάιμς υποστήριζαν αυτή την εβδομάδα ότι οι εξελίξεις θυμίζουν ιδιαίτερα την εισβολή της Κύπρου. Τότε «η Τουρκία περίμενε υπομονετικά την παρέμβαση των ΗΠΑ και του ΟΗΕ και όταν αυτή δεν ήρθε, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της».

Άρης Χατζηστεφάνου

Αναδημοσίευση από http://prin.gr, 14 Οκτωβρίου 2012

Η 34η μέρα της απεργίας πείνας των Κούρδων φυλακισμένων…και η συσκότιση συνεχίζεται!

 

Στις 12 Σεπτεμβρίου 2012 μερικές γυναίκες κρατούμενες στις φυλακές του Ντιγιάρμπακιρ ξεκίνησαν απεργία πείνας. Στη δήλωση που έγινε διαμέσου των δικηγόρων τους υπογράμμιζαν τις δύο τους διεκδικήσεις: Η πρώτη ήταν να έχουν το δικαίωμα να χρησιμοποιούν την μητρική τους γλώσσα, τα κουρδικά, σε δημόσιους χώρους αλλά και στην υπεράσπισή τους στο δικαστήριο. Η δεύτερη ήταν να αρθούν όλα τα εμπόδια που αντιμετωπίζει ο Κούρδος ηγέτης Αμπντουλλάχ Οτζαλάν από του να είναι ο διαπραγματευτής με το τουρκικό κράτος για την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού. Πολύ σύντομα η απεργία πείνας εξαπλώθηκε. Αυτή τη στιγμή περίπου 380 Κούρδοι κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας που συνεχίζεται για 34 μέρες (τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012).

Εκτός από τα κουρδικά, κάποια προοδευτικά τουρκικά ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κανένα άλλο ΜΜΕ στην Τουρκία δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο συσκότισης, αναδημοσιεύεται ολόκληρο το κείμενο από το μπλογκ «Hevallo. Turkey and The Kurdish Question. And Rojava Kurdistan!» στην αγγλική γλώσσα, το οποίο και περιγράφει αναλυτικά το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο της απεργίας πείνας, αλλά και του Κουρδικού προβλήματος.

 

The Kurdish Hunger Strike in Turkey's Jails!

 The 33rd Day

From Hunger-strike to 'Death Fast'

 

On 12th September 2012, nine women prisoners in Diyarbakir E type prison began an indefinite hunger-strike. In the statement they made via lawyers they highlighted two demands: the right to use their Kurdish mother tongue in the public sphere, including court and the removal of obstacles preventing imprisoned Kurdish leader Abdullah Ocalan from negotiating in peace talks with the Turkish state. Soon after, many other inmates, men and women, from prisons in every corner of Turkey began joining the hunger-strike; sometimes in groups and in certain prisons individually. Now there are 380 prisoners in 39 prisons who are on what has surpassed a hunger-strike and become a ‘death fast.’ This is their 33rd day.

12th September is an infamous day in Turkey’s history; the military coup that took place on this day in 1980 is representative of all that the ‘others’ of Turkey have had to suffer at the hands of the state. The 1980 military coup which opened the path for the Islamist cadres who now lead the AKP government, detained over a million people, imprisoned and tortured tens of thousands carried out capital punishment on hundreds and pulled a black shroud over the whole of the country. Of course the victims of these inhumane practices were the Kurdish and Socialist Revolutionaries demanding national rights, democracy and independence - just like today.

The aim of the military coup was to silence the opposition and create a monolithic society in Turkey and Kurdistan using any means necessary; and the state was almost successful if it hadn’t been for the resistance of the Kurdish and Turkish cadres of the modern Kurdish Freedom Movement which in those days had recently been founded. It is an irony that these cadres were also imprisoned in Diyarbakir prison when on 14th July 1982 they began what is now termed as the ‘Great Death Fast Resistance’ in protest against the prevention of the right to defence, torture and inhumane prison conditions. The leaders of that ‘death fast’; Kemal Pir, M. Hayri Durmus, Ali Cicek and Akif Yilmaz all lost their lives. But this single event stoked the fire that had been lit by the likes of Mazlum Dogan. Necmi Oner, Ferhat Kurtay, Esref Anyik and Mahmut Zengin who had immolated themselves, and burnt to smithereens the shroud that had been pulled over the people, raising the Kurdish resistance against the Turkish state.

How similar it is today. The AKP regime, like its military counterpart has detained tens of thousands of Kurdish politicians, journalists, health-workers, lawyers, human rights activists and children, imprisoning almost ten thousand since 2009, when the witch-hunt known as the KCK (The Union of Communities in Kurdistan) trials began. It is ironic that almost all these people are members of the legal Peace & Democracy Party (BDP), the AKP’s most fierce and only opposition in the Kurdish areas of Turkey. And that not a single fire-arm, weapon or anything pertaining to terrorist activity was found or discovered about these people who have been in prison for almost four years without sentencing is further proof that the AKP is behind the ‘hostage’ situation. Because with only small changes in the constitution the AKP could bring an end to the unnecessary suffering of these people and their families. However while this grave injustice hangs over the nation like a dark cloud Turkey’s Prime Minister has made ‘one language, one state, one nation’ his favourite slogan, saying that there is no longer a Kurdish issue in Turkey. The AKP dominated Turkish media have followed suit and are not even reporting the clashes between the PKK and Turkish army anymore. Furthermore and to the utter horror of Kurds and democratic circles there is yet to be even a single news item about the ‘death fast’ on mainstream Turkish TV. There is a total black-out regarding all matters Kurdish.

Besime Konca, the chair of the BDP’s women parliament before her imprisonment, and one of the nine who began the ‘death fast’ in Diyarbakir prison has spent 16 of her 38 year life behind bars because of her political activities. In her last meeting with family she told them: ‘Behind these cold walls we have nothing to sacrifice but our bodies, and we will not refrain from doing this for the freedom of our people and a peaceful solution to the Kurdish issue. Our morale is soaring, we are strong and cannot be defeated by the enemies of democracy and an honourable life.’

As I write this, another statement has been made from prison by Deniz Kaya, the spokesman for prisoners sentenced in PKK (Kurdistan Worker’s Party) and PAJK (Free Women’s Party of Kurdistan) cases. In it he says:

‘From 15th October onwards all PKK and PAJK inmates inTurkey and Kurdistan’s prisons will join in the indefinite hunger-strike. Rather than respond to the demands of people on hunger-strike, the AKP government has attacked prisoners with solitary confinement, disciplinary action and physical torture. There are prisoners who have internal bleeding and are being forced to treatment. If the AKP think they can deter us, they are mistaken, we will not give up our freedom. If there is a price to pay we will pay it, if there is torture we will persist, if there is suppression we will resist, if there is solitary confinement then so be it!

At a time time when our leader Abdullah Ocalan is in intensified solitary confinement and his life is under threat; when our people are attacked and tortured physically, politically and culturally by the racist regime’s military and police, all we have to protect them are our naked bodies. We will not hear the voices of anybody except our leader and movement. We will not heed any calls for us to end the hunger-strikes until our demands are met, the ban on Kurdish is lifted and the path to the freedom of our leader opened.

We are appealing to our people and all revolutionary and democratic public opinion to join in an indefinite act of solidarity and continual period of action to realise the freedom and democratic unity of our people. We are also calling on all sensitive political parties, MPs in parliament, non-governmental and human rights organisations: hear our cries. The people of Kurdistan are under the threat of genocide, our comrades in prison are on the threshold of death, our leader is under savage torture and Kurdistan has been turned into Vietnam.’

Millions of Kurds around the world today are hoping that these ‘death fasts’ do not end in loss. But their voices are going unheard outside Turkey and Kurdistan and Kurdish communities in Europe. Kurds need the support of all individuals, human rights and non-governmental organisations, professional circles, political parties and governments. Everyone can do something to stop these deaths.

What can you do?

 

Memed Boran
13.10.2012

Αναδημοσίευση από: http://hevallo.blogspot.com

ΣΥΡΙΑ: Στο «κόκκινο» η ενδοϊμπεριλιαστική σύγκρουση

Το περιστατικό με την υποχρεωτική προσγείωση του συριακού αεροσκάφους στην Τουρκία, που εμπλέκει και τη Ρωσία για αποστολή «στρατιωτικού υλικού», κλιμακώνει την αντιπαράθεση

 

 



Στο «κόκκινο» βρίσκεται πλέον σταθερά το θερμόμετρο της έντασης στην τουρκο-συριακή μεθόριο, ενώ συντηρείται και η ανταλλαγή αλληλοκατηγοριών μεταξύ Συρίας - Τουρκίας και Ρωσίας με αφορμή την υποχρεωτική προσγείωση του συριακού πολιτικού αεροσκάφους «A320», την Τετάρτη το βράδυ, στο αεροδρόμιο της Άγκυρας, με τον ισχυρισμό ότι μετέφερε «μη πολιτικό υλικό» από τη Μόσχα προς τη Δαμασκό. Η εξέλιξη αυτή που έρχεται να προστεθεί στη σχεδόν καθημερινή ρίψη οβίδων από το συριακό έδαφος προς το τουρκικό και τη σταθερή απάντηση του τουρκικού πυροβολικού που συνεχίζεται από την περασμένη βδομάδα, χωρίς, μέχρι στιγμής, να έχει απαντηθεί στο παραμικρό ούτε ένα από τα ερωτηματικά που «συνοδεύουν» τις οβίδες αυτές, αφού δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο ποιος βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις αυτές, με δεδομένο ότι στην περιοχή από όπου εκτοξεύονται δρουν πολυπληθείς ομάδες ενόπλων αντικαθεστωτικών σε αρκετούς από τους οποίους η Άγκυρα έχει προσφέρει καταφύγιο, ενώ έχει αναζωπυρωθεί και η δράση του κουρδικού ΡΚΚ.

Το περιστατικό αυτό σηματοδοτεί μια σαφή κλιμάκωση της έκφρασης των ενδο-ιμπεριαλιστικών διαγκωνισμών για τη διασφάλιση μεγαλύτερου ερείσματος και μεριδίου ελέγχου στην πολύτιμη, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Και για πρώτη φορά, τόσο άμεσα, η Τουρκία έρχεται άμεσα αντιμέτωπη και με τη Ρωσία.

Η Μόσχα διαψεύδει την Άγκυρα, με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, να αναφέρει ότι το φορτίο ήταν νόμιμο, δεν περιείχε όπλα, αλλά «εξοπλισμό για συστήματα ραντάρ». Επιπλέον, οι ρωσικές αρχές κατηγορούν την Τουρκία ότι «έβαλε σε κίνδυνο» τη ζωή Ρώσων πολιτών καθώς περίπου 17 από τους συνολικά 37 επιβαίνοντες στο αεροσκάφος ήταν Ρώσοι. Από την άλλη πλευρά, την ευκαιρία να ανεβάσουν τους τόνους και να εντείνουν τις πιέσεις κατά της συριακής ηγεσίας άδραξαν, χωρίς καθυστέρηση, ΗΠΑ και Γαλλία, που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν και οι δύο απολύτως δικαιολογημένη και ενδεδειγμένη την αντίδραση των τουρκικών αρχών, με τον Πρόεδρο Ολάντ, μάλιστα, να εξαίρει την «αυτοσυγκράτηση» της τουρκικής πλευράς απέναντι στις «διαρκείς συριακές προκλήσεις».

Πολλά τα προς διευκρίνιση σημεία

Η Τουρκία επιμένει να υποστηρίζει ότι το αεροσκάφος μετέφερε παράνομα στρατιωτικό εξοπλισμό και υλικά που απαγορεύονται σε πτήσεις της πολιτικής αεροπορίας, στρέφοντας τα πυρά της και κατά της Ρωσίας, καθώς τα υλικά φέρονται να έφυγαν από ρωσικό εργοστάσιο. Αφήνει να διαρρεύσει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που αναγκάζει αεροσκάφος με προορισμό τη Συρία σε προσγείωση, λόγω πληροφοριών μεταφοράς στρατιωτικού υλικού, επικαλούμενη πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών, σε μία περίοδο που οι σχέσεις της με τη Δαμασκό είναι εκρηκτικές.

Επίσης, η Άγκυρα εξακολουθεί να μη δίνει λεπτομέρειες όσον αφορά το φορτίο του αεροσκάφους, το οποίο κατασχέθηκε, δηλώνοντας ότι «συνεχίζονται οι έρευνες», αν και το συριακό υπουργείο Εξωτερικών έχει επισταμένα ζητήσει να παρουσιάσει η Άγκυρα τα «ευρήματά» της. Η Δαμασκός χαρακτήρισε «πειρατεία» την υποχρεωτική προσγείωση του αεροσκάφους, μίλησε για σταθερά εχθρική τουρκική συμπεριφορά και παραβίαση των κανόνων πολιτικής αεροπλοΐας, κατήγγειλε την κακοποίηση του πληρώματος από τις τουρκικές αρχές και επιμένει, από την πλευρά της, ότι η Τουρκία ψεύδεται και μέχρι στιγμής δε δίνει στη δημοσιότητα ούτε ένα από τα «ευρήματα πολεμικού υλικού» που ισχυρίζεται ότι έχει.

Αντιδράσεις εντός Τουρκίας

Η απόφαση της τουρκικής βουλής που δίνει το πράσινο φως για χερσαίες επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού σε συριακό έδαφος, καθώς και η ένταση μεταξύ Άγκυρας και Δαμασκού προκαλούν έντονες αντιδράσεις από την τουρκική αντιπολίτευση. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) διατυπώνει ερωτηματικά κατά πόσο η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης θέλει μία επέμβαση της Τουρκίας, σε συριακό έδαφος, προκειμένου να ακολουθήσει, δεδομένων και των δηλώσεων στις οποίες καλεί σε αυτοσυγκράτηση μεν, σημειώνει δε ότι είναι έτοιμα «σχέδια στήριξης της Τουρκίας».

Ο Κεμάλ Οκουγιάν, μέλος του ΠΓ του ΚΚ Τουρκίας, σε άρθρο του σημειώνει ότι «μετά την παροχή πληροφοριών και βοήθειας στους εξοπλισμούς, προς τους σουνίτες μαχητές, η Τουρκία άρχισε να πιέζει σημαντικά το Συριακό Στρατό, ενεργοποιώντας το πυροβολικό της. Με τις επιθέσεις της προσπαθεί να κερδίσει το προβάδισμα στον ακήρυχτο πόλεμο εκτός και αν η Συρία απαντήσει». Οπως σημειώνει, «αν η Συρία απαντήσει στα πυρά, τότε αυτό θα χρησιμοποιηθεί ώστε να κληθεί το ΝΑΤΟ στο παιχνίδι, πράγμα που εκτός από ενδεχόμενες χερσαίες συγκρούσεις, αεροπορικές επιδρομές και επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, θα αναδείξει διαφορετικές επιχειρησιακές στρατηγικές». Χαρακτηρίζει «ψευδαίσθηση» το ότι ο πόλεμος δεν έχει ξεκινήσει και σημειώνει ότι ΗΠΑ και ΕΕ ψάχνουν δρόμο εξόδου από τη Συρία, ώστε να ελαφρύνει το δικό τους βάρος και αυτό «όπως φαίνεται κάνει το ΑΚΡ». Το ΚΚ Τουρκίας σημειώνει ότι πρέπει ο λαός της χώρας να μπει εμπόδιο στα σχέδια της κυβέρνησης, δηλώνοντας την αντίθεσή του στον πόλεμο.

Σε νέα φάση οι ενδο-ιμπεριαλιστικές τριβές

Είναι ξεκάθαρο, ήδη από την περασμένη βδομάδα, ότι οι εξελίξεις στην τουρκο-συριακή μεθόριο, στην οποία προστέθηκε η εμπλοκή με το αεροσκάφος, σηματοδοτεί ένα νέο ποιοτικό βήμα στην έκφραση των ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο κίνδυνος διάχυσης των συγκρούσεων έξω από τα συριακά σύνορα στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο στη συρο-τουρκική μεθόριο είναι περισσότερο από προφανής.

Η υποχρεωτική προσγείωση του συριακού αεροσκάφους αποτελεί απτή απόδειξη του σε πόσο εύθραυστη ισορροπία βρίσκονται οι σχέσεις μεταξύ περιφερειακών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και το πόσο εύκολο είναι να υπάρξει μια «σπίθα» που θα προκαλέσει συνολική έκρηξη και η οποία θα μπορούσε να «παρασύρει» στη δίνη της πολύ περισσότερους «παίκτες» από όσο φανταζόμαστε σήμερα, αν και ουδείς, ούτε από τους ιμπεριαλιστές αλλά ούτε από τις περιφερειακές δυνάμεις, είναι πρόθυμος να εμπλακεί άμεσα στο λουτρό αίματος που λαμβάνει χώρα στο συριακό έδαφος. Πόσο μάλλον που κάθε μέρα που περνά γίνεται φανερό ότι εντός συριακού εδάφους έχουν εισέλθει τόσοι πολλοί ξένοι μαχητές μισθοφόροι - κυρίως ισλαμιστές φονταμενταλιστές - που πλέον αρχίζουν και δυσφορούν ακόμη και οι χρηματοδότες τους, όπως είναι οι πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου ή η Τουρκία που τους χρησίμευσε ως ορμητήριο, καθώς γνωρίζουν πολύ καλά, όπως έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν π.χ. στο Αφγανιστάν, ότι αυτού του είδους οι δυνάμεις δεν είναι ποτέ «πιστοί σύμμαχοι».

Η ανακοίνωση της δημιουργίας μετώπου από τις ισλαμιστικές οργανώσεις που δρουν εντός Συρίας και ανοιχτά, αρκετές από αυτές, παραδέχονται ότι αποτελούνται από ξένους μαχητές, δεν ενθουσίασε τους, κατά τα άλλα, «πρόθυμους υποστηρικτές των μαχητών της ελευθερίας». Η προοπτική ανάδειξης μιας τέτοιας «ένωσης» δε σχετίζεται με τα σχέδια που εδώ και καιρό έχουν απεργαστεί περί «ενότητας των αντικαθεστωτικών» ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και δεν διευκολύνει απαραίτητα μια κλιμάκωση της επέμβασής τους, που φυσικά καμία σχέση δεν έχει με τα όσα προβάλλονται ως προάσπιση των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και της «δημοκρατίας». Αυτή αφορά στους σχεδιασμούς για το γεωστρατηγικό έλεγχο της περιοχής και του τεράστιου πλούτου της από μονοπωλιακούς ομίλους και στοχεύει προς το Ιράν. Η κριτική στάση απέναντι στο αστικό καθεστώς της Συρίας (όπως παλιότερα με τον Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία ή με τον Σαντάμ στο Ιράκ) δεν πρέπει να αποσπά από το κύριο, δηλαδή την νέα εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, που πληρώνει ο συριακός λαός με ποτάμια αίματος.

Ε. Μ. - Α. Φ.

Αναδημοσίευση από εφημερίδα Ριζοσπάστης, 14 Οκτωβρίου 2012