Ξανά στους δρόμους οι Τουρκοκύπριοι!

Η σημερινή κινητοποίηση της τουρκοκυπριακής Συνδικαλιστικής Πλατφόρμας γίνεται κάτω από το σύνθημα "Γενική Απεργία! Γενική Αντίσταση!"

 

Στις 16 Ιουνίου 1958 οι Τουρκοκύπριοι δημιούργησαν το χωριστό Δήμο Λευκωσίας. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά σύμβολα της εποχής, τα οποία παρέπεμπαν στην «ελευθερία και ανεξαρτησία» της κοινότητας απέναντι στην ελληνοκυπριακή ακροδεξιά αυθαιρεσία. Ή τουλάχιστον ήταν ο συμβολισμός μιας τέτοιας δικαιολογίας…

Η τουρκοκυπριακή εθνικιστική ελίτ πάντως ακολούθησε στο ίδιο πλαίσιο τη στρατηγική της. Μέχρι και την παράνομη ανακήρυξη της «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου» το 1983, η εθνικιστική (και όχι μόνο) κινητοποίηση αφορούσε πρώτιστα στην «αναγκαιότητα» ανεξαρτητοποίησης της κοινότητας από τους Ελληνοκύπριους και στην ικανοποίηση του αιτήματος της αυτοδιοίκησής της.

«Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟΥ ΑΚΡ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ»

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΜΕ ΘΕΜΑ:

«ΠΤΥΧΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»

ΚΟΜΟΤΗΝΗ – 19 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

 

Του Νίκου Μούδουρου

Μέλους Επιστημονικού Συμβουλίου Προμηθέας

Ο υγιής ανθρώπινος νους, λέει κάπου με χλευασμό ο Χέγκελ, είναι ο πιο μεγάλος μεταφυσικός. Στο όνομα των πραγμάτων είναι που βρίσκει συμπυκνωμένη με τρόπο αδιόρατο όσο και φαινομενικά σαφή την υποτιθέμενη ουσία ενός πράγματος. Ένας προβληματισμένος πολίτης όμως, έχει καθήκον να προσπαθήσει μέσα από ονομασίες να βρει τις πραγματικές έννοιες και το βαθύτερο περιεχόμενο. Δεν πρέπει να επιλέγει τον εύκολο δρόμο της επιφάνειας. Τα τελευταία χρόνια στον ευρύτερο ελληνόφωνο χώρο, βομβαρδιζόμαστε από φράσεις του τύπου «η νέα Τουρκία», «η άλλη Τουρκία», «η Τουρκία αλλάζει», χωρίς ωστόσο να μπαίνουμε πάντοτε στη διαδικασία αναζήτησης του τι είναι αυτό που αλλάζει στην Τουρκία και ποια κατεύθυνση έχει. Θα πρέπει ωστόσο να σημειώσουμε ότι έστω και η απλή παραδοχή ότι κάτι αλλάζει στην Τουρκία, αποτελεί βήμα προς τα εμπρός γιατί αμφισβητεί προηγούμενες αναγνώσεις της χώρας που είχαν ως κεντρικό χαρακτηριστικό ότι αυτή βρίσκεται μονίμως παγωμένη στο χρόνο, αποκομμένη από την ιστορική και κοινωνική εξέλιξη. Παρόλα αυτά, η παραδοχή της αλλαγής της Τουρκίας δεν είναι αρκετή. Στην έγνοια μας θα πρέπει πάντοτε να βρίσκεται η αναζήτηση των βαθύτερων λόγων των αλλαγών και των προσανατολισμών τους. 

Αναζητώντας το κοινωνικοπολιτικό προφίλ της σύγχρονης Τουρκίας

 

Μέσα από τη σχέση κράτους με Ισλάμ και την κυριαρχία Ερντογάν τα τελευταία χρόνια

Το πολιτικό και κοινωνικό προφίλ της σύγχρονης Τουρκίας, μέσα από πτυχές της πρόσφατης ιστορίας της και διαδρομές, που ανάγονται έναν αιώνα πίσω, επιχείρησαν να προσδιορίσουν οι ομιλητές της ημερίδας με το θέμα «Πτυχές και Διαδρομές της Σύγχρονης Τουρκίας», που διοργάνωσε την Τετάρτη στο Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο ο Σύλλογος Φίλων του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης Κομοτηνής. Την εκδήλωση και την ενδιαφέρουσα συζήτηση, που ακολούθησε των εισηγήσεων των ομιλητών, συντόνισε ο Λέκτορας της Νομικής Σχολής του Δ.Π.Θ. Ιωάννης Κτιστάκις.

Επιστημονική Ημερίδα: «Πτυχές και Διαδρομές της Σύγχρονης Τουρκίας»

Την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012, στις 18:30, ο Σύλλογος Φίλων του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης Κομοτηνής, πραγματοποιεί, στην αίθουσα του Εμπορικού-Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Κομοτηνής, επιστημονική ημερίδα με θέμα:

 «Πτυχές και Διαδρομές της Σύγχρονης Τουρκίας»

Neoliberalizme karşı büyük bir mücadelenin gerçekleri

Troyka’nın memorandumu ve Kıbrıslırum emekçilere dayatılan kuşkusuz acı verici koşullar hakkında çok şey söyleniyor ve yazılıyor. Bu konuda yapılan dezenformasyon sadece Kıbrısrum toplumunu hedef almamaktadır. Kıbrıstürk toplumu da kapitalist kriz gibi önemli konular hakkında yapılan somut dezenformasyonun “kurban”ıdır.

Kıbrıs Cumhuriyeti’nin son iki yıl içinde bulunduğu kötü ekonomik durumun bazı büyük Kıbrıs bankalarının Yunanistan ekonomisine yaptıkları aşırı derecede büyük yatırımların sonucu olduğu öncelikle dikkate alınmalıdır. Yunanistan ekonomisinin çöktüğü bir dönemde Kıbrısrum bankacılık sistemi Yunan tahvillerini satın alarak fırsatçı bir şekilde kazanç sağlamaya karar verdi. Çok karakteristik olarak, altı ay içinde, 2009’un Ekim ayından 2010’un Nisan ayına kadar, Kıbrıs Bankası 2 milyar avro değerinde tahvil satın aldı. Kıbrıs Cumhuriyeti’nin bankacılık sektörünün Gayri Safi Yurtiçi Hâsıla’nın sekiz katı büyüklüğünde olduğu göz önüne alındığında, sermayenin açgözlülüğünün yol açtığı zarar daha kolay algılanabilir.

"Δεν θέλω ούτε Παπά, ούτε Χότζια στην κηδεία μου". Στο καλό Δάσκαλε Αρίφ!

"Δεν θέλω ούτε Παπά, ούτε Χότζια στην κηδεία μου. Δεν επιθυμώ ούτε την τουρκική, ούτε την ελληνική σημαία στο φέρετρο μου. Θέλω να με τυλίξετε με τη σημαία της συντεχνίας μας και μόνο, χωρίς θρησκευτικές δοξασίες. Θέλω να ρίξετε την τέφρα μου στη Μεσόγειο, τη θάλασσα της Κύπρου".

Αυτή ήταν η τελευταία επιθυμία του Δάσκαλου Αρίφ Χασάν Ταχσίν που επανέλαβε στους συναγωνιστές του λίγες μόνο μέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Έστω και αν δεν κατάφεραν να ρίξουν τελικά τη τέφρα του στη Μεσόγειο, εντούτοις σήμερα οι Τουρκοκύπριοι δάσκαλοι σε μια σεμνή τελετή, χωρίς κανένα απολύτως θρησκευτικό η εθνικιστικό σύμβολο, αποχαιρέτησαν ένα από τους ιστορικούς ηγέτες του κυπριακού προοδευτικού κινήματος.

Ο Δάσκαλος Αρίφ πολέμησε με σθένος τον ελληνοκυπριακό και τον τουρκοκυπριακό σοβινισμό. Κατάγγειλε με την ίδια ένταση τους δολοφόνους, είτε Ελληνοκύπριοι ήταν είτε Τουρκοκύπριοι. Φυλακίστηκε για την πολιτική δράση και τις ιδέες του, διώχθηκε γιατί πίστευε ότι Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι μπορούν μαζί να ελευθερώσουν την κοινή τους πατρίδα. Ύψωσε τη φωνή του ενάντια στην κατοχή της πατρίδας του και δεν δίστασε να "βρίσει" την πολιτική της Άγκυρας με την γνωστή πλέον φράση και την χαρακτηριστική κυπριακή του προφορά: "Χα...τιρ".

Μας άφησε κληρονομιά τα βιβλία, τα άρθρα και το παράδειγμά του.

Μας δίδαξε τον κυπριακό πατριωτισμό, την αφοσίωση στην πρόοδο και την κοινωνική δικαιοσύνη. Μας έδειξε τον στόχο της επανένωσης λέγοντας πως "Όσοι περπατούν στον ίδιο δρόμο, δεν μπορούν να φτάσουν σε διαφορετικό τόπο".

Πραγματικός ήρωας της Κύπρου.

Σε ευχαριστούμε Δάσκαλε.

Μια τρόικα που μιλά τουρκικά!

Τουρκόϊκα: η ονομασία (με προφανή τα υπονοούμενα) για τον τριμερή μηχανισμό της Άγκυρας, ο οποίος «εμπνεύστηκε» το οικονομικό πρωτόκολλο Τουρκίας-κατεχομένων για την περίοδο 2013-2015. Αποτελείται από το τμήμα κυπριακών υποθέσεων της τουρκικής πρωθυπουργίας, την επιτροπή βοήθειας της τουρκικής πρεσβείας στα κατεχόμενα και τη γενική διεύθυνση δημοσιονομικού ελέγχου και προϋπολογισμού του τουρκικού υπουργείου δημοσιονομικών.

Το οικονομικό πρωτόκολλο υπογράφτηκε σε μια τυπική εκδήλωση στην Άγκυρα στις 4 Δεκεμβρίου 2012 και αποτελεί συνέχεια της ευρύτερης στρατηγικής που ακολουθεί η κυβέρνηση Έρντογαν στα κατεχόμενα, ιδιαίτερα μετά τα δημοψηφίσματα του 2004. Το συγκεκριμένο πακέτο μέτρων στοχεύει στην «μακροοικονομική σταθερότητα», στον «εξορθολογισμό των δημοσιονομικών», στην «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας και στην ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα.

Ανάδυση ελπίδων στην ανατολική Μεσόγειο: Και όμως κινείται…

Αντί-ισλαμικά κινήματα, ταξικές αντιδράσεις και τριγμοί στις μοναρχίες

Η είδηση της εβδομάδας ήταν σαφώς η έμμεση αναγνώριση της Παλαιστίνης. Αν και η πλειοψηφία ήταν μάλλον σίγουρη, αυτό που προκάλεσε αίσθηση ήταν το μέγεθος της απομόνωσης του Ισραήλ. Ακόμα και παραδοσιακοί του σύμμαχοι στην Ευρώπη, κράτησαν απόσταση από την εκστρατεία δολοφονιών στην Γάζα. Τελικά, έβγαλε και ο Αμπάς ένα κέρδος από την κρίση στη Γάζα, καθώς η αναγνώριση της Παλαιστίνης καταγράφεται στα θετικά της πολιτικής του. Αν και είναι αμφίβολο αν η αμφισβήτηση του θα υποχωρήσει. Στο εσωτερικό του Ισραήλ, η διεθνής απομόνωση προκάλεσε νέα εσωστρέφεια με τάσεις "εκδίκησης" απέναντι στους Παλαιστινίους - με ανακοίνωση λ.χ. νέων σπιτιών για έποικους και μη μεταφορά οφειλομένων κεφαλαίων προς τις παλαιστινιακές αρχές. Βέβαια, οι τάσεις θα διαφανούν στις επερχόμενες εκλογές.

Σε ένα δεύτερο πλάνο, η εβδομάδα χαρακτηρίσθηκε από ένταση και στην Αίγυπτο και την Τυνησία, καθώς οι ετερόκλητες δυνάμεις που συνεργάστηκαν για την ανατροπή των αυταρχικών φιλοδυτικών καθεστώτων αρχίζουν, πια, να διαχωρίζονται. Και η ένταση των δυο τάσεων επανεμφανίσθηκε και στην Τουρκία που η αντιπαράθεση κοσμικών  ισλαμιστών δεν περνά πια από την εύκολη αντιπαράθεση εκδημοκρατιστών ισλαμιστών και αυταρχικών στρατιωτικών, αλλά από το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της, όπως στην περίπτωση του δικαιώματος για άμβλωση. Μια τρίτη παράμετρος αφορά στην σταδιακή άνοδο ταραχών στα εμιράτα του κόλπου.

Κι’ όμως… υπάρχουν εξελίξεις στο Κυπριακό!

Στις σημερινές συνθήκες ένα κείμενο για το Κυπριακό φυσιολογικά δεν κερδίζει την προσοχή του κοινού. Βέβαια αυτό το δεδομένο δεν εμποδίζει καθόλου τις εξελίξεις, οι οποίες μάλιστα έχουν πολύ συγκεκριμένες και πρακτικές συνέπειες. Χαρακτηριστική ήταν η πρόσφατη εξέλιξη της αγοράς μέρους ελληνοκυπριακής γης του ξενοδοχείου Acapulco από Τουρκοκύπριο επιχειρηματία και μάλιστα απευθείας από τον ιδιοκτήτη της. Πέραν των νομικών διαστάσεων, το θέμα περιέχει τέτοιες δυναμικές ικανές να «ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά», ιδιαίτερα με φόντο τις μελλοντικές εξελίξεις. Όμως η περιεκτική ανάγνωση του προαναφερθέντος περιστατικού απαιτεί καταρχήν να γυρίσουμε δύο χρόνια πίσω σε μια επίσης σημαντική εξέλιξη.

Μέση Ανατολή: Το Ισραήλ μόνο και ο Μόρσι ανακάλυψε ότι ο Φαραώ είναι μάλλον νεκρός

Μέση Ανατολή: το Ισραήλ νοιώθει ένα ψυχρό αέρα μοναξιάς, ενώ ο Μόρσι ανακαλύπτει ότι ο Φαραώ είναι μάλλον νεκρός

Η Ισραηλιτική εκστρατεία εναντίον της Γάζας τελείωσε σαν φιάσκο. Μετά από τις βαρύγδουπες δηλώσεις ότι «δεν θα σταματήσει η εκστρατεία μέχρι να ζητήσει έλεος γονατιστή η Χαμάς», το Ισραήλ δέχτηκε εκεχειρία, καθώς έβλεπε πυραύλους να έρχονται από τη Γάζα, ενώ στην ίδια την περιοχή, ξαφνικά, πήγαιναν πρωθυπουργοί και Υπουργοί Εξωτερικών, περιφρονώντας επιδεικτικά το ισραηλιτικό εμπάργκο. Όπως παρατήρησαν αρκετοί, το Ισραήλ φάνηκε να είχε προσφέρει την ευκαιρία για διεθνή νομιμοποίηση της Χαμάς.

http://www.counterpunch.org/2012/11/23/the-big-winner-is-hamas/

Τουλάχιστον στον Λίβανο το 2006, το Ισραήλ πολέμησε και ηττήθηκε. Εδώ, μπορούσε να περηφανευτεί κάπως, ότι το σύστημα αντιμετώπισης των πυραύλων είχε μεγάλο βαθμό επιτυχίας – αλλά και πάλι έπεφταν πύραυλοι στα προάστια των πόλεων του. Όμως, το διεθνές πλαίσιο ήταν εντυπωσιακό: το Ισραήλ βρέθηκε να έχει μεν υπεροπλία και να μην του την αμφισβητούν τα γεγονότα, αλλά αυτό ακριβώς το γεγονός προκαλούσε, τώρα πια, οργή στο εξωτερικό. Οι διαδηλώσεις ήταν έντονες και τα αραβικά καθεστώτα δεν μπορούσαν πια να αντισταθούν εύκολα με τα τανκ.

Στα δυτικά «χαμός», στα ανατολικά «πανικός»

Ο χάρτης της λεγόμενης Μεγάλης Μέσης Ανατολής

Μια από τις παράπλευρες απώλειες της κρίσης είναι η ενδυνάμωση της εσωστρέφειας μιας κοινωνίας. Ο εγκλωβισμός στην καθημερινή επιβίωση και η διευρυνόμενη ανασφάλεια, είναι ζητήματα που εμποδίζουν την κοινωνία από του να σκέφτεται τον εαυτό της σε σχέση με τον κόσμο γύρο της. Σε περιόδους κρίσης, μια κοινωνία αποκόπτεται μοιραία από την «γειτονιά» της και στερείται το δικαίωμα επαφής και γνωριμίας με ένα κόσμο που αλλάζει δραματικά. Στην Κύπρο, τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Η κατάσταση μάλιστα είναι σαφώς πιο περίπλοκη εξαιτίας της γεωγραφικής μας θέσης. Τη στιγμή που η δύσκολη καθημερινότητα του κάθε απλού Κύπριου στερεί την επαφή με την περιοχή του, αυτή η περιοχή αλλάζει με ταχύτητα.

Μέση Ανατολή:Το Ισραήλ κάνει και πάλι προεκλογική με πτώματα Παλαιστινίων, ενώ τρίζουν επικίνδυνα οι καρέκλες της μοναρχίας και στην Ιορδανία

 

Η αναζωπύρωση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη Χαμάς και το Ισραήλ έχει κάτι το απελπιστικά επαναληπτικό που θυμίζει ειρωνικά τη φράση της ιστορικού Χ. Αρέντ για την πληκτική επαναληπτικότητα του κακού – banality of evil. Όπως έγινε και το 2008-09, όταν το Ισραήλ είχε εκλογές, η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ αποφάσισε ότι μερικά παλαιστινιακά πτώματα είναι ένα καλό πλαίσιο για την προεκλογική εκστρατεία. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο που μας φόρτωσαν οι ΗΠΑ τα κοντέινερ με τα ιρανικά πυρομαχικά, τα οποία αρνούνταν μετά να μεταφερθούν οπουδήποτε αλλού.

Αυτή τη φορά υπήρχαν μικρές διαφορές επί του εδάφους, αλλά μεγάλες διάφορες στο πλαίσιο. Επί του εδάφους, το θέμα είχε να κάμει αρχικά με τη ρίψη παλαιστινιακών ρουκετών που βασικά δεν κτυπούσαν στόχους – απλώς συντηρούσαν ένα είδος ιδιότυπης μορφής ανακωχής. Ξαφνικά, μετά τις αμερικανικές εκλογές, το Ισραήλ αποφάσισε να μετατρέψει το όλο ζήτημα σε εστία ενδεχόμενου πολέμου. Έτσι, ξεκίνησε τις θεαματικές δολοφονίες. Πρέπει να αναφερθεί ότι τα θύματα των Ισραηλινών μέχρι στιγμής υποφέρουν από ταλαιπωρία λόγω φόβου – η ανησυχία, λοιπόν των Ισραηλινών έχει ως αντίτιμο τη δολοφονία Παλαιστινίων. Υπάρχει κάτι σε αυτήν τη σύγκριση που θυμίζει το banality of evil.

Εσωκομματική Αντιπαράθεση Κορυφής στην Τουρκία;

Του Δρ. Ιωάννη Γρηγοριάδη

Ενώ το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Αναπτύξεως (ΑΚΡ) εορτάζει τα δέκα χρόνια από την ίδρυσή του, η μακροβιότητά του και η απήχηση που απολαμβάνει στην τουρκική κοινωνία εξακολουθούν να εντυπωσιάζουν τους πολιτικούς αναλυτές. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, γίνονται αισθητά τα συμπτώματα μιας αντιπαραθέσεως που μπορεί να οδηγήσει στην πρώτη σοβαρή εσωκομματική κρίση κορυφής.

Αντικείμενο της αντιπαραθέσεως αποτελεί η νέα ισορροπία δυνάμεων στην ηγεσία του κόμματος και της κυβερνήσεως δεδομένης της επιθυμίας του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να μεταβεί στον θώκο της προεδρίας της δημοκρατίας το 2014.  Η πρόθεσή του να ελέγξει πλήρως την διαδικασία διαδοχής στην πρωθυπουργία και την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος έχουν δημιουργήσει δυσαρέσκεια σε αρκετά από τα ιδρυτικά του στελέχη. Πρώτος ανάμεσά τους ο πρόεδρος της δημοκρατίας Αμπντουλλάχ Γκιουλ. Οι σχέσεις Ερντογάν-Γκιουλ, αν και όχι πάντοτε ακύμαντες, υπήρξαν καθοριστικές για την υπέρβαση δύο μειζόνων κρίσεων. Το 2002, η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του κ. Ερντογάν οδήγησε στην ανάδειξη Γκιουλ στην πρωθυπουργία. Η ταχεία νομοθετική άρση του κωλύματος και η παράδοση της πρωθυπουργίας στον κ. Ερντογάν ήταν ενδεικτική του πνεύματος εμπιστοσύνης μεταξύ των δύο ανδρών. Η κίνηση αυτή ανταποδόθηκε το 2007, όταν ο πρωθυπουργός Ερντογάν υπέδειξε τον τότε υπουργό εξωτερικών Γκιουλ ως υποψήφιο για το αξίωμα του προέδρου της δημοκρατίας και επέμενε στην εκλογή του παρά τις σφοδρές αντιδράσεις στρατού και αντιπολιτεύσεως.

Kıbrıslıtürklerin direnişi

Türkiye Dışişleri Bakanı 2012 Şubatında yaptığı bir açıklamada, KKTC’nin ekonomik reformlar yapabilmesi için, bir merkez tarafından alınacak kararları daha alt kademelerin reddedememesini sağlayacak şekilde devletin işleyişinin değişmesinin gerekli olduğunu söylemişti. Davutoğlu bu sözleriyle Kıbrıs’ın kuzeyindeki yapıların varlığının, işleyiş biçimlerinin ve hizmet ettikleri hedeflerin kapsamlı bir biçimde yeniden değerlendirilmesi gerekliliğine işaret ediyordu. Kısacası bu sözlerde bütünsel bir neoliberal dönüşüm çabasının çekirdeği saklıydı.

Bu dönüşümün hedefi işgal altındaki bölgede kurulmuş olan yapıların karakterinin değil, yeni bir siyasal-ideolojik düzenin oluşturulmasına hizmet edecek şekilde işleyiş biçimlerinin değiştirilmesidir. İşgal altındaki bölgenin Türkiye sermayesine daha fazla açılması, siyasal yapının bu yeni ekonomik kurallara uyacak şekilde düzenlenmesi ve hedeflenen değişimin siyasi aktörlerinin yaratılması böylesi bir değişimin ana özelliklerini teşkil etmektedir. Bilinen üç yıllık mali protokoller yukarıda değinilen hedeflerin yaşama geçirilmesinin araçlarıdır. Bu protokoller sadece bazı “teknik direktifleri” içeren belgeler olarak değil, bilakis neoliberal yönde kapsamlı ve bütünsel siyasi programlar olarak algılanmalıdır.

Bunlara paralel olarak, Kıbrıs’ın kuzeyinin Türkiye ile mevcut ilişkileri nedeniyle de, bu “çağdaşlaşma” modelinin Türkiye’de hükümette olan Adalet ve Kalkınma Partisi’nin izlediği reçetenin temel karakteristik bir özelliğini, yani bugünkü Türk siyasi İslamcılığıyla neoliberalizmin bağlantısını de beraberinde Kıbrıs’a getirmekte olduğu kaydedilmelidir. Dolayısıyla bu protokollerin ifade ettikleri politikanın içeriğinin ve bunların tüm Kıbrıs halkı açısından yol açacakları sonuçların yanı sıra, bu somut politikanın Kıbrıstürk toplumu içerisinde meşrulaştırılması çabasının da deşifre edilmesi de önem taşımaktadır.

Bu politikanın uygulanmasının sonuçlarının ortaya çıktığı ilk aşamada Kıbrıstürk toplumunun siyasi, ekonomik ve sosyal açıdan marjinalleştirildiği açıkça görülmektedir. İkinci aşamada ise, Türkiye hükümetinin ideolojik-politik hegemonyasının sağlanması için yoğun bir çabanın ortaya koyulduğu gözlemlenmektedir. Bu hegemonya sadece güçlü olanın güçsüz olana dayatmaları aracılığıyla değil, aynı zamanda güçsüz olanın rızasının ve onayının alınması aracılığıyla da kurulmaktadır. Yani yaratılan siyasal, ideolojik ve hatta ahlaki koşullar içerisinde güçlü olanın isteğinin ve siyasi programının kabul edilmesi doğal, “sağduyu”nun ürünü ve doğru bir tercih olarak sunulmaktadır.

2011 yazında Erdoğan’ın Kıbrıslıtürk gazetecilere yaptığı Kıbrıslıtürklere “bizim partimiz gibi bir parti lazım” şeklindeki açıklaması işgal altındaki bölgede kurulmakta olan bu hegemonyanın belki de en karakteristik anını teşkil etmektedir. Antonio Gramsci’nin hegemonya kavramı hakkındaki analizleri de dikkate alındığında, “tüm toplumun kendi dünyası” gibi görmesini istediği “kendi dünyası”nı AKP’nin Kıbrıs’ta da kurmayı arzuladığı görülmektedir. Bu yolla kendi iradesini kolektif “milli irade” olarak sunabilecek ve bunun aracılığıyla da adanın kuzeyinde yeni siyasal rejimin uzun ömürlü ve istikrarlı olmasını sağlayabilecektir.

Kıbrıstürk toplumuyla tarihi önemdeki kopmanın da işte bu noktada olduğu görülmektedir. AKP toplumun rızasını ve onayını almak için ihtiyaç duyduğu “yeni” aktörleri öne çıkarma hedefiyle siyasal partilere dahi müdahale etmektedir. Ancak Kıbrıstürk toplumunun ilerici kesimleri buna karşı direnmeye devam etmektedir. 2011’deki kitlesel eylemlerin “bu memleket bizim, biz yöneteceğiz” sloganı AKP’nin muhafazakâr hegemonyasına karşı Kıbrıslıtürk ilerici güçlerin kendi iradeleriyle yanıt vermeyi amaçladıklarını göstermektedir. AKP’nin dönüştürme planına karşı Kıbrıslıtürk ilericiler kendi değişim programını öne çıkarmaktadırlar. 2011 eylemlerinin ardından Kıbrıslıtürk muhalefet güçleri bu aşamada yenik durumda görünüyorlarsa da, şu tartışma götürmez bir gerçektir ki, Kıbrıslıtürk ilerici demokrat güçler toplumlarının Türkiye ile ilişkilerinin nitel değişim gereksinimini net bir biçimde ortaya koydular. Bu başarı tüm Kıbrıs tarihini belirleyici bir şekilde etkilemektedir ve Kıbrısrum toplumu da buna ilgisiz kalmamalıdır.

 

Nikos Muduros

Yeni Düzen Gazetesinde yayınlanmıştır, 18.11.2012

Κλιμακώνονται οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας

19 ΝΕΚΡΟΙ - ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

Συνεχίζεται το σφυροκόπημα της Λωρίδας της Γάζας, από τον κατοχικό ισραηλινό στρατό. Η ισραηλινή αεροπορία προχώρησε νωρίς το πρωί της Παρασκευής σε νέα σφοδρά πλήγματα στη Λωρίδα της Γάζας, πολλά από τα οποία σημειώθηκαν στην ίδια την πόλη της Γάζας, σύμφωνα με τις παλαιστινιακές αρχές.

"Έγιναν 130 επιδρομές στη διάρκεια της νύκτας", δήλωσε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Ισλάμ Σαχουάν, ο οποίος έκανε λόγο για "δεκάδες πλήγματα" κατά τις πρώτες πρωινές ώρες. Από τις επιδρομές καταστράφηκε ένα διοικητικό κτίριο του υπουργείου Εσωτερικών, που χρησίμευε κυρίως για την ανανέωση διαβατηρίων, στη συνοικία Τελ αλ-Χάουα, διευκρίνισε ο εκπρόσωπος.

Τρεις ακόμη Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν και άλλοι 12 τραυματίστηκαν το βράδυ της Πέμπτης σε νέα αεροπορική επιδρομή του ισραηλινού στρατού στην πόλη Μπέιτ Χανούν στη βόρεια Λωρίδα της Γάζας, ανακοίνωσε εκπρόσωπος των ιατρικών υπηρεσιών της Χαμάς. Σύμφωνα με τις παλαιστινιακές αρχές ο αριθμός των νεκρών στη Λωρίδα της Γάζας από τον 48ωρο αεροπορικό βομβαρδισμό αυξήθηκε σε 19, μεταξύ των οποίων υπάρχουν πολλά παιδιά, και 235 τραυματίσθηκαν.

Εμείς με την Τρόικα και εκείνοι με τον Ερντογάν: Η αλλαγή στην σχέση Τουρκοκυπρίων-Άγκυρας

Από τις κινητοποιήσεις των Τουρκοκυπρίων το 2011: "Θέλουμε να είμαστε ο αφέντης του σπιτιού μας"

Την εβδομάδα, που πέρασε υπήρξαν δύο ενδιαφέρουσες κινήσεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα: από την μια, η τουρκοκυπριακή συντεχνία δασκάλων εξέδωσε μια δήλωση καταπέλτη για την τούρκικη πολιτική στη βόρεια Κύπρο, αποκαλώντας την αποικιακή, ενώ από την άλλη, στο χώρο της τουρκοκυπριακής δεξιάς, εξακολουθεί να υπάρχει ένταση μετά την οριακή νίκη του Κουτσιούκ - τον οποίο στήριζε η Άγκυρα - ενάντια στον υποψήφιο που στήριζε ο Έρογλου.

Η προσπάθεια της Άγκυρας να επιβάλει την ηγεμονία της αναζητώντας τοπικά ερείσματα:

Αυτές οι αντιπαραθέσεις ξεφεύγουν από τα συνηθισμένο ελληνοκυπριακό κλισέ, που διαχώριζε όλους τους τουρκοκύπριους από την Άγκυρα για να κατασκευάσει ένα βολικό, αλλά και κάπως απλοϊκό σχήμα καλών–κακών, αναλόγως των ε/κ αναγκών και επιθυμιών. Ιστορικά, η αντιπαράθεση με την Τουρκία εστιαζόταν στην τουρκοκυπριακή αριστερά. Η σταδιακή αντιπαράθεση, ωστόσο της τουρκοκυπριακής κοινότητας γενικότερα με την Άγκυρα, φαίνεται να αποκτά νέες δυναμικές, όπως φαίνεται και από τις αντιπαραθέσεις στο χώρο της τ/κ δεξιάς.

Ανοιχτές αντιθέσεις και ασφυκτικές ιμπεριαλιστικές πιέσεις

ΣΥΡΙΑ - ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΝΤΙΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΩΝ

Σε κλίμα έντασης εξελίχθηκε, όλη τη βδομάδα που μας πέρασε, στη Ντόχα του Κατάρ η σύνοδος συριακών αντικαθεστωτικών οργανώσεων που αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες, δε χαρακτηρίστηκε από τα χαμόγελα και τα φιλικά «χτυπήματα» στην πλάτη ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις, φιλικά προσκείμενες, σε αυτούς συριακές οργανώσεις. Την ίδια στιγμή σε πλήρη ετοιμότητα έχει τεθεί η αμερικανοΝΑΤΟική βάση της Σούδας όπου έχουν καταφθάσει πολλά αεροπλάνα για ειδικές επιχειρήσεις (όπως αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης») ενώ στρατιωτικές δυνάμεις συσσωρεύονται σε όλη την περιοχή.

Το πλαίσιο ασφυκτικών πιέσεων εντός του οποίου κυλά, μέχρι την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, η σύνοδος είχε εξαρχής τεθεί σαφώς από την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών.

Η Χίλαρι Κλίντον μίλησε, χωρίς προσχήματα, περί επείγουσας αναγκαιότητας σύστασης μιας ευρείας οργάνωσης - ομπρέλας στους κόλπους της οποίας θα πρέπει να ενταχθούν εκπρόσωποι όλων των εθνοτικών και θρησκευτικών κοινοτήτων της Συρίας αλλά και όλων των οργανώσεων, εντός και εκτός χώρας, που αυτοπροσδιορίζονται ως αντικαθεστωτικές. Μάλιστα, στηλίτευσε, για πρώτη φορά, τόσο ανοιχτά το «Εθνικό Συριακό Συμβούλιο», την οργάνωση που στήθηκε με ραχοκοκκαλιά τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους» και με την άμεση παρέμβαση της Τουρκίας αλλά και την συναίνεση της Ουάσιγκτον, ότι δεν είναι «αρκετά αντιπροσωπευτικό» και ότι «δεν εκφράζει ικανοποιητικά όσους μάχονται στο εσωτερικό της Συρίας».

Τουρκική ηγεμονία Vs Τουρκοκυπριακές αντιστάσεις

Τον Φεβρουάριο του 2012, ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας είχε δηλώσει ότι «για να μπορέσει η ΤΔΒΚ να κάνει οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα πρέπει να αλλάξει την κρατική της λειτουργία με τρόπο που οι πολιτικές αποφάσεις να λαμβάνονται από ένα κέντρο, χωρίς να μπορούν οι κατώτερες βαθμίδες να την απορρίψουν». Οι συγκεκριμένες αναφορές του Νταβούτογλου, παραπέμπουν ευθέως σε μια συνολική επανεκτίμηση της ύπαρξης, του τρόπου λειτουργίας και των στόχων που υπηρετούν οι παράνομες δομές στα κατεχόμενα. Με λίγα λόγια στις αναφορές αυτές κρύβεται ο πυρήνας της προσπάθειας για έναν ολοκληρωτικό νεοφιλελεύθερο μετασχηματισμό των κατεχομένων.

Αυτός ο μετασχηματισμός δεν έχει ως στόχο την ανατροπή του βαθύτερου χαρακτήρα των δομών που έχουν οικοδομηθεί στα κατεχόμενα, αλλά την αλλαγή της λειτουργίας τους με τρόπο που να υπηρετείται η υπόθεση της δημιουργίας μιας εντελώς νέας πολιτικό-ιδεολογικής τάξης πραγμάτων. Μια τέτοια αλλαγή χαρακτηρίζεται: 1. από το περαιτέρω άνοιγμα της οικονομίας των κατεχομένων προς το τουρκικό κεφάλαιο, 2. από την ρύθμιση της πολιτικής δομής με τρόπο που να προσαρμόζεται σε αυτούς τους νέους οικονομικούς κανόνες, 3. από την «δημιουργία» των πολιτικών πρωταγωνιστών που θα είναι οι φορείς της αλλαγής η οποία επιδιώκεται. Τα γνωστά τρίχρονα οικονομικά πρωτόκολλα είναι το εργαλείο υλοποίησης των προαναφερθέντων στόχων. Τα συγκεκριμένα πρωτόκολλα δεν πρέπει να γίνονται κατανοητά μόνο ως έγγραφα με κάποιες «τεχνικές οδηγίες», αλλά ως περιεκτικά και ολοκληρωμένα πολιτικά προγράμματα νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης.

Χάος στη Λιβύη, ρευστότητα γύρω από τη Συρία και διευρυνόμενη ένταση στα Εμιράτα

Στη βόρεια Αφρική, η ένταση φαίνεται να συνεχίζεται. Στην Τυνησία οι σαλαφιστές προκάλεσαν νέα επεισόδια στην προσπάθεια τους να επιβάλουν τον ισλαμικό νόμο στην καθημερινότητα – σε σχέση με την πώληση αλκοόλ, τη λειτουργία οίκων ανοχής κ.ο.κ. Στην Αίγυπτο, επίσης, οι ισλαμιστές άρχισαν να οργανώνουν εκδηλώσεις στους δρόμους απαιτώντας ισλαμικό νόμο. Το κέντρο βάρους, πάντως, αυτή την εβδομάδα ήταν στη Λιβύη. Μετά την κατάληψη της Bani Walid,  ακολούθησε μια εβδομάδα καταστροφών στην πόλη. όμως, όσοι νόμισαν ότι το θέμα θα τελείωνε έκαναν λάθος και πάλι. Οι συμμορίες τις οποίες εξόπλισε το ΝΑΤΟ, μάλλον θεώρησαν το free hand  που τους δόθηκε από το καθεστώς και τα δυτικά ΜΜΕ, ως δείγμα ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Και τελικά, η βία επέστρεψε στους δημιουργούς της.

Έτσι, ενώ στην Τρίπολη γίνονταν προσπάθειες για κυβέρνηση, η όλη προσπάθεια διακόπηκε τουλάχιστον 3 φορές από καμιά εκατοστή ενόπλους, που απλώς δεν συμφωνούσαν με κάποιους υπουργούς. Σε κάποια φάση όταν οι ένοπλοι διέκοπταν και πάλι τη συζήτηση των υποτιθέμενων αντιπρόσωπων της χώρας, ο επικεφαλής δήλωσε αμήχανα στις τηλεοπτικές κάμερες που μετέδιδαν την όλη ιστορία: «πρέπει να δει ο κόσμος σε ποιές συνθήκες είμαστε αναγκασμένοι να εργαστούμε». Τελικά, την Κυριακή η βία εκράγηκε και στους δρόμους της Τρίπολης ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες ενόπλων, οι οποίοι μετά από τις μεταξύ τους μάχες άρχισαν να λεηλατούν ότι υπήρχε στην περιοχή.

Ταυτόχρονα, στη Βεγγάζη φαίνεται να ανεβαίνει, επίσης, η ένταση καθώς, το Σάββατο έγινε διαδήλωση υπέρ της αυτονομίας, ενώ την επομένη εκράγηκε παγιδευμένο αυτοκίνητο έξω από αστυνομικό σταθμό. Θα μπορούσε, βέβαια, να θεωρήσει κάποιος ότι η έκρηξη ήταν έργο των ισλαμιστών. Μια σειρά κειμένων ωστόσο, πρόσφατα τείνουν να υποδεικνύουν ότι μερικές από αυτές της επιθέσεις είναι μέρος της πράσινης κανταφικής αντίστασης ή της Tahloob, όπως ονομάζεται, όχι μόνο η αντίσταση, αλλά και ένα είδος οργάνωσης, με στόχο την εκδίκηση από συγκεκριμένα άτομα που πρόδωσαν την υπόθεση των κανταφικών. Σε αυτό το πλαίσιο, ένα κείμενο διεκδικεί ότι η δολοφονία του αμερικανού πρέσβη ήταν μέρος της Tahloob, όπως και η δολοφονία μιας σειράς άλλων παραγόντων - όπως του διοικητή που παρέδωσε την Τρίπολη το 2011, ή διαφόρων άλλων που εγκατέλειψαν τον Καντάφι. Σε αυτό το πλαίσιο, εντάσσεται και η απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της Μαυριτανίας. μετά από την παράδοση ενός κανταφικου αξιωματούχου στο καθεστώς της Τρίπολης.

 

http://www.uruknet.info/?p=m92294&hd=&size=1&l=e

Τι γυρεύει η αλεπού (του Κατάρ) στο παζάρι (της Γάζας);

Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι; Το ερώτημα αυτό ήλθε στο μυαλό όλων όσοι ασχολούνται με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και ειδικότερα με το Παλαιστινιακό. Σε μια περίοδο έντονης οικονομικής δοκιμασίας, κατά την οποία η διεθνής βοήθεια προς την Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς έχει καταβαραθρωθεί (από 1,8 δισ. δολάρια το 2008, στα 700 εκατομμύρια φέτος), ο εμίρης του μικροσκοπικού αλλά βαθύπλουτου Κατάρ, σεϊχης Χαμάντ Μπιν Καλίφα Αλ Θάνι, τείνει χείρα βοηθείας προς τη Χαμάς, μέσα από την οικονομική ενίσχυση της Λωρίδας της Γάζας. Μια ενίσχυση ύψους 400 εκατομμυρίων δολαρίων (τη στιγμή που συνολικά η διεθνής βοήθεια προς τη Γάζα ανήλθε φέτος σε 300 εκατομμύρια) που έλαβε μεγάλη δημοσιότητα με την επίσκεψη που πραγματοποίησε στη Γάζα στα τέλη Οκτωβρίου ο ίδιος ο εμίρης συνοδευόμενος από τη σύζυγό του καθώς και τον πρωθυπουργό της χώρας. Πρόκειται ουσιαστικά για το τρίο που κυβερνά το Κατάρ και που λαμβάνει όλες τις κρίσιμες αποφάσεις στήριξης των ισλαμιστών στην περιοχή αλλά και παράλληλα παροχής υπηρεσιών στην Ουάσιγκτον (η χώρα φιλοξενεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στο εξωτερικό).

Στο πλαίσιο λοιπόν αυτών των λεπτών ισορροπιών ήλθε να εγγραφεί η επίσκεψη του σεΐχη Χαμάντ Μπιν Καλίφα Αλ Θάνι, ο οποίος έγινε πανηγυρικά δεκτός από τον πρωθυπουργό της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγια, ενώ ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς έσπευσε να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, τονίζοντας ότι αυτή «δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο αράβων ηγετών που αγκαλιάζουν τον κ. Χανίγια ως επικεφαλής κράτους και διαιρούν τον παλαιστινιακό λαό και το παλαιστινιακό έδαφος».

Τους τελευταίους μήνες το Κατάρ αναμειγνύεται δραστήρια σε όλη την περιοχή: χρηματοδότησε τους εξεγερμένους στη Λιβύη συμμαχώντας με το ΝΑΤΟ για την ανατροπή Καντάφι, τροφοδοτεί με όπλα (μαζί με τη Σαουδική Αραβία) τους ισλαμιστές στη Συρία, ενώ διατηρεί στενούς δεσμούς με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους στην Αίγυπτο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εισήλθε στη Λωρίδα της Γάζας από τα σύνορα με την Αίγυπτο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι η επίσκεψη αυτή έγινε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από τη Χαμάς - μια οργάνωση που προήλθε από τη γόνιμη μήτρα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Το μήνυμα που θέλησε να περάσει η ισλαμιστική οργάνωση ήταν κάτι παραπάνω από σαφές και απευθυνόταν στο σύνολο της αραβικής κοινής γνώμης: "Το μέλλον είμαστε εμείς και όχι η Παλαιστινιακή Αρχή". Η επίσκεψη έλαβε χώρα σε μια κρίσιμη περίοδο, καθώς η Χαμάς έκλεισε τα γραφεία της στη Δαμασκό, με την οποία διατηρούσε στενές σχέσεις.

Η επίσκεψη δεν κράτησε παρά έξι ώρες, είναι σίγουρο όμως ότι θα μείνει αξέχαστη στους έγκλειστους κατοίκους της Λωρίδας, ενώ ήταν και η πρώτη φορά που έκανε τόσο δημόσια εμφάνιση η σύζυγος του Χανίγια, Αμάλ, η οποία συνόδευσε τη σύζυγο του εμίρη Μόζαχ Μπιντ Νάσερ κατά την επίσκεψή της στο προσφυγικό στρατόπεδο Χαν Γιούνις και τη συνάντησή της με χήρες και συζύγους φυλακισμένων στο Ισραήλ.

Μια επίσκεψη που επιβεβαιώνει ότι το μικρό Κατάρ διατηρεί και διευρύνει τις γεωπολιτικές του φιλοδοξίες...

 

Τσερεζόλε Ε.

Εφημερίδα Αυγή 04/11/2012

ΣΥΡΙΑ: Προς ανακατατάξεις σε διάφορα «συμμαχικά» επίπεδα

Τουρκικός στρατός στη μεθόριο με τη Συρία

Σειρά ανακατατάξεων, που μπορεί να οδηγήσουν και στη διαμόρφωση νέων «συμμαχιών», φαίνεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ εκείνων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που έχουν συνταχθεί με τους αντικαθεστωτικούς. Οι ανακατατάξεις αυτές λίγο - πολύ είχαν προδιαγραφεί, τις τελευταίες βδομάδες, από την έντονη κινητικότητα που χαρακτήριζε τους κόλπους των αντικαθεστωτικών δυνάμεων.

Και επιβεβαιώθηκαν από τις πρόσφατες δηλώσεις της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, που ανοιχτά υποστήριξε ότι θα πρέπει «η συριακή αντιπολίτευση να γίνει πιο αντιπροσωπευτική, για να αντιμετωπίσει και τον κίνδυνο των εξτρεμιστών ισλαμιστών». Η Κλίντον άφησε να εννοηθεί ότι το «Εθνικό Συριακό Συμβούλιο», που στήθηκε μετά από πολύμηνες τουρκικές προσπάθειες με κορμό τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους», δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία των ενόπλων οργανώσεων που δρουν εντός Συρίας και κατέστησε σαφές ότι οι ΗΠΑ θα προωθήσουν «νέες οργανώσεις και πρόσωπα», προκειμένου να συμμετάσχουν στη λεγόμενη πολιτική ηγεσία των αντικαθεστωτικών, με τρόπο τέτοιο που να εκφράζονται σε αυτήν όλες οι θρησκευτικές και εθνοτικές κοινότητες της χώρας.

Οι δηλώσεις Κλίντον, και μάλιστα 24ωρα πριν από άλλη μια συνάντηση αντικαθεστωτικών στην Ντόχα του Κατάρ όπου έχει προγραμματιστεί να εκλεγεί νέα ηγεσία του «Εθνικού Συριακού Συμβουλίου», πυροδότησαν έντονες αντιδράσεις από εκπροσώπους του. Ο επικεφαλής του, κουρδικής καταγωγής, Αμπντελμπασέτ Σεϊντά, κατηγόρησε την Κλίντον ότι προσπαθεί να μεταθέσει στους αντικαθεστωτικούς την «ευθύνη που έχει η διεθνής κοινότητα για το χάος που επικρατεί στη Συρία, εξαιτίας της απουσίας της και θρέφει τον εξτρεμισμό». Σκληρότερη γλώσσα χρησιμοποίησε ο εκπρόσωπος των Σύρων «Αδελφών Μουσουλμάνων», Ζουχάιρ Σάλεμ, ο οποίος «ανακάλυψε» προφανώς τώρα ότι «οι ΗΠΑ προσπαθούν να υπαγορεύσουν στους Σύρους αντικαθεστωτικούς τι πρέπει να κάνουν και να τους φτιάξουν κοστούμι».

Τουρκία – Ε.Ε: Σε νέα φάση;

 

«Η επίδοση της Τουρκίας αποτυπώθηκε σε όλες τις επισκέψεις»

ΣΑΜΠΑΧ, 2.11.2012

Άρθρο Τουλού Γκιουμουστεκίν

Το πιο κάτω άρθρο παρουσιάζει τη «νέα πρόταση» που έθεσε ο Πρωθυπουργός Έρντογαν αναφορικά με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Συγκεκριμένα στο περιθώριο της επίσκεψής του στη Γερμανία τις προηγούμενες μέρες, ο Έρντογαν ανέφερε ότι η χώρα του δεν ενδιαφέρεται να ενταχθεί στο ευρώ και προτιμά τη δημιουργία μιας διζωνικής/διπεριφερειακής Ε.Ε. Η Τουρκία, κατά τον Πρωθυπουργό, μπορεί να ενταχθεί σε μια τέτοια κοινότητα, έχοντας όμως και το πλεονέκτημα της δημιουργίας ελεύθερων εμπορικών ζωνών στη «δική της γεωγραφία», καθώς και τη δημιουργία μιας ξεχωριστής νομισματικής ένωσης. Μια τέτοια εξέλιξη – σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό – θα οδηγήσει σε μια στρατηγική συνεργασία μεταξύ της Ε.Ε και περιοχών από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μέση Ανατολή, διαμέσου Τουρκίας. Ακολουθεί ολοκληρωμένη μετάφραση του άρθρου.

«Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού Ερντογάν στην Γερμανία μπορεί να αποτελέσει το πρώτο βήμα σημαντικών εξελίξεων. Η πρώτη μου εντύπωση είναι ότι η γερμανική πολιτική ελίτ, φαίνεται να άρχισε πλέον να αντιμετωπίζει την Τουρκία ως «ίσο εταίρο». Αρχές του έτους, η Ομόσπονδη Δημοκρατία της Γερμανίας αποφάσισε επισήμως για πρώτη φορά μετά από μια 50ετή διαδικασία, ότι η 'αναπτυξιακή στήριξη' που παρείχε στην Τουρκία, έχασε πλέον την σημασία της και ότι η τουρκική οικονομία αποτελεί μια 'ανεπτυγμένη οικονομία'.

Η Τουρκία και η συριακή κρίση

Συνέντευξη του Σωτήρη Ρούσσου
στην Αυγή της Κυριακής στις 14/10/2012

Οι σχέσεις Τουρκίας-Συρίας έχουν περάσει από διάφορες φάσεις. Αλήθεια, ποιο είναι το υπόβαθρο αυτών των σχέσεων;

Η Τουρκία αντιμετωπίζει τη Συρία ως “επιτηρούμενο” κράτος. Τα κύρια ζητήματα αντιπαράθεσης είναι το Κουρδικό και η διαχείριση των υδάτινων πόρων. Η Συρία δέχεται τα ύδατα του Ευφράτη από την Τουρκία, επομένως όλες οι τουρκικές “παρεμβάσεις” στη ροή των υδάτων (φράγματα κ.λπ.) έχουν άμεσο αντίκτυπο στους υδάτινους πόρους της Συρίας, ιδιαίτερα σε περιοχές πολύ σημαντικές για το καθεστώς, όπως οι πεδιάδες του Βορρά γύρω από το Χαλέπι που κατοικούνται κυρίως από σουνίτες. Η Δαμασκός απ' την πλευρά της, μέχρι και τη σύλληψη του Οτσαλάν, χρησιμοποιούσε ως μέσο πίεσης της Άγκυρας τους Κούρδους του PKK που έβρισκαν καταφύγιο στο έδαφός της ή στην κοιλάδα Μπεκαά του Λιβάνου. Υπάρχει επίσης μια εδαφική διένεξη στην περιοχή της Αλεξανδρέτας, στα μεσογειακά παράλια της Συρίας, μια περιοχή που οι Γάλλοι παραχώρησαν το 1939 στους Τούρκους. Ωστόσο, μετά τη δεκαετία του '90 η διένεξη αυτή ατόνησε.

Υπάρχει δηλαδή συγκρουσιακό υπόβαθρο, μια σχέση αμοιβαίας εχθρότητας;

Δεν είναι πάντα συγκρουσιακή η σχέση. Τουρκία και Συρία έχουν αναπτύξει ένα πολύ μεγάλο εμπόριο μεταξύ τους, παράνομο και νόμιμο, ενώ διέρχονται και αγωγοί πετρελαίου από και προς τις δύο χώρες. Η Τουρκία ωστόσο θέλει να είναι “πατερναλιστική” απέναντι στη Δαμασκό, θέλει να “ελέγχει” τις κινήσεις της. Θεωρώντας ότι η Συρία και η Ιορδανία είναι ένας “ζωτικός χώρος” για τη σύνδεση της Τουρκίας με τον αραβικό κόσμο, η κυβέρνηση Ερντογάν - Νταβούτογλου προχώρησε στη δημιουργία ζώνης ελευθέρων συναλλαγών με τις δύο χώρες, σε μια ενέργεια που ενίσχυσε σημαντικά την τουρκική οικονομία. Το όφελος αυτό έχει εξανεμιστεί πλέον για την Τουρκία μετά τον συριακό εμφύλιο.

Η Άγκυρα ισχυρίστηκε αμέσως ότι τα πυρά εναντίον της προέρχονταν από τις δυνάμεις του Άσαντ, όχι από εκείνες των αντικαθεστωτικών. Γιατί το καθεστώς του Άσαντ να θέλει να προκαλεί τώρα την Τουρκία; Επιθυμεί επέκταση της σύγκρουσης;

Όχι, δεν νομίζω. Είναι μια προειδοποίηση του Άσαντ προς την Τουρκία να μην εμπλέκεται στη σύγκρουση στο εσωτερικό της χώρας του. Το καθεστώς και αρκετοί αναλυτές θεωρούν πως η Τουρκία δημιουργεί ή επιτρέπει στο έδαφός της τη λειτουργία στρατοπέδων εκπαίδευσης του “Ελεύθερου Συριακού Στρατού”. Η προειδοποίηση του Άσαντ δεν σημαίνει ότι θα επιτεθεί στην Τουρκία. Θέλει να καταστήσει σαφές ότι η γειτονική χώρα θα υποστεί το κόστος σε περίπτωση που εμπλακεί περισσότερο στον συριακό εμφύλιο. Σαν να θέλει να πει "μπαίνετε σε μια μάχη με τον διάβολο και αυτή η μάχη θα γίνει και για σας κόλαση"... Όμως σ' έναν πόλεμο σαν τον συριακό εμφύλιο δεν έχουμε σαφή εικόνα για τις ενέργειες των αντιμαχόμενων. Πιθανόν δεν πρόκειται για προβοκάτσια των αντικαθεστωτικών, αλλά δεν αποκλείεται πίσω από τις επιθέσεις κατά των Τούρκων να κρύβονται παραστρατιωτικές ομάδες αλεβιτών, πιστών στον Άσαντ, που δρουν αυτόνομα και θέλουν να εκδικηθούν την Τουρκία για την πιθανολογούμενη υποστήριξη που παρέχει στους αντάρτες. Άλλωστε, απ' τη φύση των πυρών, όλμοι κι όχι πυρά πυροβολικού, φαίνεται ότι πρόκειται για όπλα που μπορεί να κατέχει οποιοδήποτε ομάδα.

“Sıfır sorun politikası”nın gerçek yüzünün ortaya çıkması

İstanbul’daki Topkapı Saray’ının ana giriş kapılarından biri olan Bab-ı Hümayun’un sağ tarafında “Hakk’ın yeryüzündeki gölgesi”, sol tarafında ise “mazlumların sığınağı” yazılıdır. Osmanlı Sarayı’nın bu mermer kitabeleri Bâb-ı Âli’nin birkaç asır önce yaygınlaşmasını üstlenmiş olduğu “adalet ve ahlak” hakkında imparatorluğun yayılmacı bir anlayışına doğrudan gönderme yapmaktadır. Türk dış politikasının geniş ideolojik çerçevesi içerisinde ele alındığında, bu ifadelerin, daha öncesine nazaran çok daha güncel oldukları görülmektedir. Ancak Türk dış politikasının ve ülkemiz açısından bu politikanın sonuçlarının yol açtığı çıkmazların yorumlanmasına yönelik bir çabada, çoğunun hatta somut bir içerik dahi vermeksizin “yeni Osmanlıcılık” diye adlandırdıkları kavramın tek çerçeve olarak kullanılması yanlış olur. Eğer hedef Türk dış politikasının yapısal sorunlarının çok yönlü bir biçimde incelenmesi ise, o zaman başka hususların yanı sıra, son yıllarda Türkiye’yi yöneten siyasi İslam’ın temel dünya görüşünün analizinin de yapılması gerekir. 

AKP Türkiyesi’nin en önde gelen taleplerinden biri küresel yapıların, İslamcı kültürü ve onun coğrafyasını içerecek bir biçimde yeniden biçimlenmesidir. Yani Türk hükümetine göre kendisinin temsil edebileceği görüşünde olduğu bölgeleri içerecek bir biçimde yeniden biçimlenmesidir.  Bu hedefin iki temel ekseni vardır. Birinci eksende, Ankara 21. Yüzyılın yeni güçler dengesini yansıtacak şekilde dünya tarihinin yeni bir “yorumunu” hedeflemektedir. Kısacası İslam kültürünün ve Doğu’nun çağdaş evrensel kültürün bir parçası olarak öne çıkmasını talep etmektedir. Kısa bir süre önce İstanbul Küresel Forumu’nda Erdoğan bunu “İnsanlığın geçmişi Avrupa’dan, Amerika’dan ibaret değildir. Asya, Afrika, Orta Doğu, Balkanlar, Latin Amerika ve dünyanın diğer bölgelerindeki insanların da tarih anlatımında adaletli bir şekilde yerlerini almaya hakları var” diyerek vurgulamıştır.

İkinci eksende ise, Türkiye İslami dünyanın, en azından kendisinin temsil ettiğini ileri sürdüğü kısmın küresel siyasi ve ekonomik süreçlere entegre edilmesini talep etmektedir. Bu yaklaşımda, Batı’nın artık dünyanın merkezini teşkil etmediği inancı saklıdır. Sanayi üretimi ve ticaret, dolayısıyla da uluslararası sermayenin önemli bir kısmı güç dengelerini beraberinde sürükleyerek ve “eski periferi”de yeni iktidar merkezleri yaratarak, Doğu’ya doğru kaymaktadır. Son yıllarda Türkiye’nin, G-20’ler örneğini öne sürerek, BM’nin yapısının değiştirilmesi gerektiğini vurgulaması hiç de tesadüfî değildir. Dolayısıyla Ankara’nın talebi uluslararası ilişkilerin ve ekonominin içeriğinin değiştirilmesi değil, İslami dünyanın entegrasyonu ile genişletilmesidir.

Bu iki temel eksen teorik düzeyde kalmadı. Tam aksine, “sıfır sorun” sloganı altında Türkiye bunları özellikle eski Osmanlı coğrafyasında, Orta Doğu’da, Kuzey Afrika’da ve Balkanlar’da, yani tarihsel ve kültürel erişimlere sahip olduğu görüşünde olduğu somut bir bölgede uygulamaya sokmayı hedefledi. “Yumuşak güç” (soft power) aracılığıyla, askeri dayatmanın yerini açık diplomasi ve geniş Orta Doğu bölgesinde bir “Türk rüyasının” alınıp satılmasının almasıyla, yaptıklarının meşrulaştırılmasını arttırarak, Türk hükümeti “kendi” sosyoekonomik ve siyasi çağdaşlaşma modelini ihraç etmek için önündeki tüm engelleri kaldırmayı hedefledi.

Bu noktada bazı çelişkiler ortaya çıktı. Sıfır sorun doktrini komşularla barış doktrini değildi, bilakis nüfuzunu arttırmak için bir araçtı. Bölgedeki değişikliklerin ve aynı zamanda Ankara’yı artık karakterize eden kibirliliğin yeni engeller yaratması sonucunda, “yumuşak gücün” ardından şimdi Türkiye-Suriye sınır bölgesinde “sert” askeri ifadenin ortaya çıktığı görülüyor.

Maalesef bölgede rekabetler derinleşiyor. “Resmi” açıklamalarla koyulmaya çalışılan çerçevelerin dışında ve ötesinde, kurbanları yine bölge halkları olan ilan edilmemiş bir savaş yaşanıyor.  Tüm bu nedenlerden dolayı, Türkiye’de hâkim olan anlayışları anlamak için bugün daha yoğun bir çaba gösterilmelidir. Böylesi bir çaba ülkemizin ve halkımızın yeniden birleşmesi hedefine olumlu yönde katkıda bulunarak, işgal altındaki bölgede hâkim olan karmaşık süreçlerin gerçek yüzünün ortaya çıkarılmasında da yardımcı olacaktır.

 

Νikos Muduros

Yeni Düzen Gazetesinde yayınlanmıştır, 29.10.2012

Τουρκική πολιτική στη Συρία: Θεωρία, πράξη και αντιφάσεις

Το Θεωρητικό Πλαίσιο

Μιλώντας στη σύνοδο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΑΚΡ στις 26 Ιουνίου 2012, ο Έρντογαν, υποστήριξε ότι: «Η Τουρκία κατάφερε να ξεπεράσει ένα-ένα τα εικονικά σύνορα και τα ψυχολογικά εμπόδια και να μεταφέρει το μήνυμα της αλληλεγγύης και της συνεργασίας σε κάθε χώρα και λαό που έφτασε…Υπάρχουν κάποιοι που ενοχλούνται από το γεγονός ότι η Τουρκία αγκάλιασε τα αδέλφια της, ενοχλούνται από το ότι έδωσε τέλος σε μια νοσταλγία 100 χρόνων». Με αυτά τα λόγια, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας συμπυκνώνει το ιδεολογικό περίβλημα μέσα από το οποίο η Άγκυρα προωθεί την εξωτερική της πολιτική. Μια πολιτική που μέσα από την ακύρωση των «εικονικών συνόρων» επιδιώκει την μετατροπή της Τουρκίας σε φορέα ενσωμάτωσης του ισλαμικού κόσμου στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Εξετάζοντας το σημερινό στάδιο αντιπαράθεσης μεταξύ Τουρκίας-Συρίας, είμαστε υποχρεωμένοι να αποκωδικοποιήσουμε το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται ολόκληρη η τουρκική εξωτερική πολιτική. Δηλαδή, να αποκωδικοποιήσουμε το πρίσμα μέσα από το οποίο το τουρκικό πολιτικό Ισλάμ αντιλαμβάνεται τον κόσμο.

Το ΑΚΡ διεκδικεί τη δημιουργία μιας νέας διεθνούς τάξης πραγμάτων που να αντικατοπτρίζει τις σημερινές παγκόσμιες ισορροπίες. Αυτή η τάξη πραγμάτων βασίζεται σε μια νέα θεώρηση για την παγκόσμια ιστορία στο επίκεντρο της οποίας θα ακυρώνεται ο ρόλος του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης ως των δυναμικών που θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τις σχέσεις ιστορίας-γεωγραφίας, χώρου-χρόνου, ορθολογισμού-πίστης, ατόμου-κοινωνίας, κέντρου-περιφέρειας. Μια θεώρηση στην οποία ακυρώνεται αυτό που το τουρκικό πολιτικό Ισλάμ αντιλαμβάνεται ως δυτικο-κεντρική ανάγνωση του κόσμου.

Ο καθηγητής Αχμέτ Νταβούτογλου τον Σεπτέμβριο του 2001, κατέγραψε τη θεωρία για μια παγκοσμιοποίηση που «δεν ξεκινά και τελειώνει» στη Δύση, ως εξής: «Εάν πρόκειται να δημιουργηθεί ένας δίκαιος κόσμος με την παγκοσμιοποίηση, τότε θα πρέπει να διασφαλιστεί η συμμετοχή όλων των πολιτισμικών δεξαμενών σε αυτή τη δομή. Συνεπώς, η κοινωνιολογία της θρησκείας δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με μια απλή μεταφορά της κοινωνιολογίας της Δύσης πάνω στις άλλες κοινωνίες, αλλά με τις άλλες κοινωνίες να τη διαμορφώνουν για τον εαυτό τους κατόπιν συναίνεσης. Για παράδειγμα, κατά την εποχή της αποικιοκρατίας ήταν ευνόητο ότι σε όλο τον κόσμο η φιλοσοφία, η οικονομική και πολιτική σκέψη άρχιζαν με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, συνέχιζαν με τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τον χριστιανισμό και τέλειωναν με την Αναγέννηση και τον μοντερνισμό. Όμως, σήμερα, εάν επιδιώξεις να διαδώσεις αυτή την αντίληψη μέσω βιβλίων για το μάθημα ιστορίας, τότε όλοι οι πολιτισμοί εκτός Δύσης, δηλαδή τα τρία τέταρτα (3/4) του κόσμου, σπρώχνονται εκτός ιστορίας…»[1]

ΣΥΡΙΑ: Εκεχειρία - ελιγμός για επανεξέταση «συμμαχιών» και τακτικής

Από τη συνάντηση του προέδρου της Συρίας Μπασάρ Ασαντ με τον Λακχντάρ Μπραχίμι στη Δαμασκό 

Μια δοκιμαστική και σύντομη κατάπαυση πυρός τέθηκε σε εφαρμογή, τουλάχιστον σε επίπεδο διακηρύξεων, στη Συρία, αρχής γενομένης από χτες τα ξημερώματα, πρώτη ημέρα της τριήμερης μουσουλμανικής γιορτής Αϊντ αλ Αντχα. Πρόκειται για το αποτέλεσμα ενός μαραθωνίου διπλωματικών επαφών στις οποίες προχώρησε τις τελευταίες εβδομάδες ο ειδικός διαμεσολαβητής του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, Λακχντάρ Μπραχίμι, επισκεπτόμενος σειρά χωρών στην περιοχή που ασκούν επιρροή στις εξελίξεις εντός Συρίας και έχουν, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, συμπαραταχθεί είτε με το συριακό καθεστώς είτε με τις αντικαθεστωτικές οργανώσεις (Σ. Αραβία, Ιράκ, Τουρκία, Ιορδανία, Λίβανος, Ιράν, Αίγυπτος και Συρία).

Την υποστήριξή τους στον Μπραχίμι έσπευσαν να εκφράσουν όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είτε η κάθε μία μόνη της είτε μέσα από τα όργανα στα οποία συμμετέχουν, όπως είναι το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια εκεχειρία, η οποία δεν έχει διαμορφωμένο πολιτικό πλαίσιο, ούτε μηχανισμό εφαρμογής πέραν των διακηρυγμένων προθέσεων τήρησής της από τη Δαμασκό και από τμήμα των αντικαθεστωτικών οργανώσεων, αν και οι δύο πλευρές διακηρύσσουν το δικαίωμά τους να «απαντήσουν σε προκλήσεις». Παράλληλα, δεν είναι καθόλου σαφές ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της εκεχειρίας αυτής, που τυπικώς λήγει τη Δευτέρα τα ξημερώματα, και υπό ποιες προϋποθέσεις ή με ποιον τρόπο αυτό θα εφαρμοστεί.

Τα στοιχεία αυτά δημιουργούν έντονα την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάληψη της κατάστασης που είχε δημιουργηθεί με το σχέδιο εκεχειρίας που είχε προωθήσει ο προκάτοχος του Μπραχίμι, Κόφι Ανάν, αλλά προς το χειρότερο. Επί της ουσίας, εκείνο το σχέδιο ουδέποτε εφαρμόστηκε κανονικά από τον περασμένο Απρίλη οπότε θεωρητικώς τέθηκε σε ισχύ μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού, οπότε και κατέρρευσε τυπικώς.

Επιπλέον, εκείνο το σχέδιο προέβλεπε ότι η εκεχειρία θα χρησιμοποιηθεί ως έδαφος για την έναρξη ενός πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στη συριακή ηγεσία και τους αντικαθεστωτικούς, με στόχο την εξεύρεση ενός κοινά αποδεκτού πλαισίου μετάβασης στο οποίο θα μπορούσε να εμπεριέχεται η αποχώρηση Ασαντ από την εξουσία, αλλά χωρίς να είναι προαπαιτούμενο. Αυτό άλλωστε ήταν το σημείο που είχε προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση αρκετών αντικαθεστωτικών οργανώσεων, με αιχμή το -προβαλλόμενο ως ναυαρχίδα των αντικαθεστωτικών- Εθνικό Συριακό Συμβούλιο, του οποίου κορμός είναι οι ισλαμιστές «Αδελφοί Μουσουλμάνοι». Τώρα, το σχέδιο Μπραχίμι πέρα από ευχολόγια και γενικολογίες περί αναγκαιότητας έναρξης πολιτικού διαλόγου δεν εμπεριέχει τίποτε συγκεκριμένο ή τουλάχιστον τίποτα τέτοιο δεν έχει έρθει στο φως της δημοσιότητας.

Ένα παράδειγμα νεοφιλελεύθερου εθνικισμού: η Τουρκία του Ερντογάν

 

της Σιας Αναγνωστοπούλου

Ένα από τα σημαντικά χτυπήματα που καταφέρει η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο ότι στερεί την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μιας κοινωνίας, αφήνοντάς την έρμαιο στα χέρια είτε πολιτικών δυνάμεων που διαχειρίζονται ως ιεραπόστολοι την κρίση --για να μην έρθει η κόλαση-- είτε φασιστικών μορφωμάτων που επωφελούνται για να παίξουν τον ρόλο του Μπάτμαν. Είναι και ότι την εγκλωβίζει στα προβλήματά της, στερώντας της το δικαίωμα να οραματίζεται τον εαυτό της σε σχέση με τον κόσμο γύρω της. Αυτή η εσωστρέφεια, την οποία υποδαυλίζουν πολιτικές και μιντιακές ελίτ που αναπαράγουν την εξουσία τους μέσα από τον φόβο και τον επαρχιωτισμό («να κάνουμε αυτό, για να είμαστε Ευρωπαίοι») αποκόπτει την κοινωνία από την επαφή με τον κόσμο στον οποίο ανήκει, της στερεί το δικαίωμα να διεκδικεί δυναμικά το μέλλον της. Τη γνώση και το πεπρωμένο της κοινωνίας το αναλαμβάνουν προνομιακά και αδιαφανώς πολιτικές και πνευματικές ελίτ οι οποίες, όπως διαχειρίζονται την οικονομική κρίση, διαχειρίζονται και την ένταξη μιας αποκαμωμένης από τα προβλήματα κοινωνίας στον κόσμο γύρω της: μέσα από μια διαδικασία υποταγής στο όραμα ενός νέου κόσμου που άλλοι ετοίμασαν γιʼ αυτήν.

Στον άμεσο περίγυρό μας διαφαίνεται η σύγκρουση Τουρκίας-Συρίας. Για να αντιληφθούμε τις πιθανές συνέπειές της, πρέπει να ξανασκεφτούμε τους γείτονές μας και τις αλλαγές που υφίστανται ή προωθούν. Ας ξανασκεφτούμε λοιπόν καταρχάς τον άμεσο γείτονα, την Τουρκία, και μέσα από αυτήν την ευρύτερη γειτονιά μας. «Τα παιδιά των Οθωμανών δεν μπορούν να καταδικαστούν να μένουν στην Άγκυρα» δήλωνε ο Ταγίπ Ερντογάν τον Φεβρουάριο του 2010, ενώ τον Ιούνιο του 2011 διαπίστωνε ότι «το Σαράγεβο, η Βαγδάτη, η Καμπούλ, η Δαμασκός, το Κάιρο, η Βεγγάζη και ολόκληρος ο κόσμος έχουν στραμμένα τα μάτια τους στην Κωνσταντινούπολη». Σε αυτά τα λόγια αναδεικνύονται συμβολικά οι μεγάλες αλλαγές στην πολιτική της Τουρκίας. Πρώτον, μετατόπιση του κέντρου βάρους από την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη, μετατόπιση που σηματοδοτεί μια ευθεία και βαθιά ρήξη με τον κεμαλισμό, που είχε επίκεντρο την Άγκυρα. Δεύτερον, μετάβαση από τον ρεπουμπλικανικό, κεμαλικό εθνικισμό σε ένα αυτοκρατορικού τύπου μεγαλείο, το οποίο μόνο μια πάλαι ποτέ αυτοκρατορική πρωτεύουσα μπορεί να ενσαρκώσει. Η επαναφορά της Κωνσταντινούπολης έπειτα από 100 σχεδόν χρόνια ως κέντρου αναφοράς, όχι μόνο της Τουρκίας αλλά κι ενός ευρύτερου χώρου, σημαίνει ότι η πολιτική εξουσία διεκδικεί ενός νέου τύπου ηγεμονία, σε ένα νέο χώρο. Πρόκειται για σημαντική αλλαγή, η οποία αποκαλείται συνήθως νεο-οθωμανισμός· επί της ουσίας όμως πρόκειται για έναν τουρκικό, νεοφιλελεύθερο εθνικισμό, ο οποίος διεκδικεί ιστορική νομιμοποίηση από το οθωμανικό παρελθόν, για την παραγωγή ενός εν δυνάμει τουρκικού γεωπολιτισμικού, ίσως και γεωπολιτικού χώρου.

Βολικές εκρήξεις, επιλεκτικές σιωπές και μάχες από τη Λιβύη μέχρι το Λίβανο

 

Οι άξονες των αντιπαραθέσεων στον αραβικό κόσμο κινήθηκαν και πάλι γύρω από την Λιβύη και τον ευρύτερο πια χώρο της Συρίας-Λιβάνου. Αξίζει, πάντως, να αναφερθεί και η αυξανόμενη ένταση σε Κουβέιτ και Ιορδανία.

Στη Λιβύη, οι δυνάμεις του καθεστώτος και οι ένοπλοι της Μισράτα συνέχισαν την πολιορκία της Bani Walid, η οποία είναι και κέντρο των κανταφικών, αλλά και το συμβολικό λίκνο μια από τις μεγαλύτερες φυλές της χώρας, της Warfalla. Η πολιορκία συμπεριλάμβανε τόσο αποκλεισμό των προμηθειών ιατροφαρμακευτικών ειδών, όσο και βομβαρδισμό της περιοχής. Τα δυτικά ΜΜΕ δεν είδαν, δεν άκουσαν. H Human Rights Watch οδήγησε τον παραλογισμό στα άκρα: λόγω της επέμβασης της υπέρ των ισλαμιστών στη Συρία, θεώρησε, προφανώς, ότι έπρεπε να πει και κάτι για τη Λιβύη, για να μην φανεί εξόφθαλμα όργανο της δυτικής πολιτικής. Έτσι, την ίδια στιγμή κατά την οποία  η Bani Walid ήταν υπό πολιορκία, η Human Rights Watch αναγνώρισε ότι η δολοφονία του Καντάφι και περισσότερων από 60 υποστηρικτών του, που ήταν μαζί του την στιγμή της σύλληψης του πέρσι, ήταν έγκλημα πολέμου. Και κουβέντα για την πολιορκία της πόλης σήμερα.

Το καθεστώς της Τρίπολης φαίνεται να έσπρωξε, κάπως, την πολιορκία εν μέρει, γιατί οι ένοπλοι της Μισράτα ήθελαν εκδίκηση, μετά τον θάνατο του ατόμου που συνέλαβε τον Καντάφι, αλλά και γιατί, προφανώς, νοιώθουν ότι μεγάλες περιοχές είναι πλέον ανεξέλεγκτες. Έτσι, ξαφνικά, η Λιβύη ξανάζησε τα σενάρια του περσινού πολέμου με θεαματικές ανακοινώσεις που μετά διαψεύδονται: στην αρχή ανακοινώθηκε και πάλι ότι συνελήφθη ο εκπρόσωπος τύπου του Καντάφι, Ι. Μούσα. Μετά, αφέθηκε να νοηθεί ότι ήταν ψέμα και τελικά, ο ίδιος ο Μούσα δημοσιοποίησε διάψευση μέσω του ίντερνετ. Μετά, ανακοινώθηκε για μια ακόμα φορά ότι σκοτώθηκε ο Χαμίς Καντάφι (ο θάνατος του πρέπει να έχει ανακοινωθεί τουλάχιστον πέντε φορές μέχρι στιγμής). Δεν υπήρξε και πάλι τεκμηρίωση. Αντίθετα, όταν προβλήθηκαν από μη-δυτικά ΜΜΕ, καταγγελίες για χρήση απαγορευμένων όπλων από τους επιτιθεμένους στην Bani Walid, τα δυτικά ΜΜΕ το έκαναν γάργαρα. Ενώ στην Συρία… Το αποκορύφωμα της δυτικής υποκρισίας ήταν την Τρίτη όταν οι ΗΠΑ μπλόκαραν εισήγηση της Ρωσίας για έκκληση από το Συμβούλιο Ασφαλείας για ειρηνική λύση της πολιορκίας της πόλης.

http://rt.com/news/us-russia-libya-statement-068/

Σε σχέση με τις αντιπαραθέσεις στην Λιβύη αξίζουν δυο αναφορές: τα έξτρα μέτρα που πήρε το καθεστώς στην Τρίπολη, φοβούμενο έκρηξη επεισοδίων, λόγω της πολιορκίας της κανταφικής πόλης, αλλά και μια έκρηξη οργής... στη Βεγγάζη. Διαδηλωτές μπήκαν στα γραφεία τηλεοπτικού σταθμού, ο οποίος υποστήριζε την επίθεση ενάντια στην Bani Walid και τα έκαναν γυαλιά καρφιά. Προφανώς, οι κανταφικοί δεν βρίσκονται μόνο στην Bani Walid.

http://rt.com/news/libya-benghazi-tv-storm-947/

Στην άλλη πλευρά του αραβικού κόσμου, η πιο ενδιαφέρουσα και ύποπτη είδηση ήταν η δολοφονία με αυτοκίνητο-βόμβα ενός αξιωματικού των μυστικών υπηρεσιών του Λιβάνου, ο οποίος ήταν κοντά  στην σουνιτική αντιπολίτευση. Η επίθεση στη χριστιανική συνοικία της Βηρυτού ήταν, από μόνη της, ύποπτη. Τί θα είχε να κερδίσει, είτε η Συρία, είτε οι υποστηρικτές της στο Λίβανο, από μια τέτοια επίθεση;

Μάχη ενάντια στην ισλαμική απειλή στην Αίγυπτο

 

ΜΟΑΤΑΖ ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΖΑΚ ΕΛ ΧΕΦΝΑΟΥΙ

Δίνουμε μάχη ενάντια στην ισλαμική απειλή στην Αίγυπτο

Πρώτιστο μέλημα του ΚΚ Αιγύπτου η σφυρηλάτηση ενός κοσμικού μετώπου έναντι του ισλαμικού φασιστικού σκοταδισμού για ολοκλήρωση της εθνικο-δημοκρατικής επανάστασης

 

Προτεραιότητα για τους κομμουνιστές στην Αίγυπτο είναι η πάλη ενάντια στην ισλαμική απειλή των «Αδερφών Μουσουλμάνων» υπογραμμίζει στη «Χ» ο Μοατάζ Μαχμούντ Ζακ Ελ Χεφναουί, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος Αιγύπτου. Ο Αιγύπτιος κομμουνιστής τονίζει ότι στόχος είναι η σφυρηλάτηση ενός κοσμικού ενωμένου μετώπου ενάντια στον ισλαμικό φασιστικό σκοταδισμό με στόχο την ολοκλήρωση της εθνικο-δημοκρατικής επανάστασης που ξεκίνησε με την εξέγερση ενάντια στο καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ. Ο Ελ Χεφναουί επισημαίνει ότι αυτή η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί και ότι απλά οι ισλαμιστές αντικατέστησαν τον Μουμπάρακ συμμαχώντας με τις ΗΠΑ και συνεχίζοντας την ίδια νεοφιλελεύθερη και αντιλαϊκή πολιτική. Το στέλεχος του ΚΚ Αιγύπτου αναλύει επίσης την πολιτική κατάσταση στη χώρα του και τους συνεχιζόμενους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων για δικαίωση της περσινής επανάστασης, δίνοντας έμφαση στη συγκρότηση του κοσμικού μετώπου της αριστερής συμμαχίας μαζί με φιλελεύθερους και εθνικούς νασσεριστές.

 

Συνέντευξη στον Νικόλα Νικόλα

Με ποια αισθήματα βρεθήκατε στην Κύπρο;

Θέλω να ευχαριστήσω το ΑΚΕΛ για την πρόσκλησή του να συμμετέχουμε στις «Ημέρες Μελέτης» της GUE/NGL στη Λευκωσία. Μας δόθηκε η ευκαιρία να πούμε τις απόψεις μας για την εκρηκτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή και να εκφράσουμε την κάθετη αντίθεσή μας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές μεθοδεύσεις και την ξένη εισβολή στην όποια κυρίαρχη χώρα υπό την όποια πρόφαση. Ηταν πολύ σημαντική ευκαιρία για μας επίσης να δούμε από κοντά και να ενημερωθούμε για τη δράση του ΑΚΕΛ και να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα σας για απαλλαγή από την κατοχή και επανένωση της Κύπρου στη βάση των ψηφισμάτων των ΗΕ.

Ποια είναι σήμερα η πολιτική κατάσταση στην Αίγυπτο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ και τη νίκη των ισλαμιστών στις εκλογές;

Προτού αναφερθώ στη σημερινή κατάσταση πρέπει να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα σε σχέση με την επανάσταση του λαού ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ. Από την αρχή της επανάστασής μας, στην πρωτοπορία του αγώνα βρέθηκαν οι αριστερές και δημοκρατικές εθνικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών. Ο λαός γέμισε τις πλατείες και τους δρόμους απαιτώντας την πτώση του Μουμπάρακ και την εγκαθίδρυση ενός νέου δημοκρατικού και κοινωνικά δίκαιου καθεστώτος. Καθυστερημένα οι ισλαμιστές θυμήθηκαν να κινητοποιηθούν και επιδίωξαν να ποδηγετήσουν την επανάσταση και να καρπωθούν τη λαϊκή πάλη ενάντια στο καθεστώς. Οι ισλαμιστές των «Αδερφών Μουσουλμάνων» έκαναν μια κρυφή συμφωνία με την ηγεσία του στρατού για να ανέλθουν στην εξουσία αντικαθιστώντας τον Μουμπάρακ. Μέσα από αυτή τη συμφωνία ανακοινώθηκε ότι μετά την πτώση του Μουμπάρακ η πορεία θα ξεκινούσε άμεσα με εκλογές. Η θέση του ΚΚ και της συμμαχίας της Αριστεράς ήταν αντίθετη. Θα έπρεπε να αρχίσουμε με την αντιπροσωπευτική σύσταση μιας συνταγματικής συνέλευσης, η οποία θα δημιουργούσε ένα νέο σύνταγμα που θα τίθετο στο λαό προς έγκριση. Δημιουργώντας νέες δημοκρατικές δομές θα έπρεπε να οδηγηθούμε σε γενικές εκλογές. Όμως στρατός και ισλαμιστές αρνήθηκαν και έγιναν πρώτα εκλογές.

Οι ισλαμιστές ήταν το πιο οργανωμένο κίνημα στην Αίγυπτο. Δεν είναι απλά ένα κόμμα. Εχουν περίπλοκες δομές και μυστικές ένοπλες δυνάμεις. Στις εκλογές κέρδισαν 76% των εδρών της Βουλής, ενώ οι εθνικές και αριστερές δυνάμεις κέρδισαν 22% με το υπόλοιπο 2% να μένει σε δυνάμεις του προηγούμενου καθεστώτος. Ως ΚΚ Αιγύπτου αρνηθήκαμε να συμμετάσχουμε αφού από θέση αρχής διακηρύτταμε ότι δεν ήταν ορθή η προσφυγή στις κάλπες πριν να συγκροτηθεί το νέο σύνταγμα. Ζητήσαμε από το λαό να απέχει. Αλλες αριστερές δυνάμεις συμμετείχαν στις εκλογές μέσα από τη συμμαχία «Η Επανάσταση συνεχίζεται» και πήραν 9 έδρες.

Μέσα από το νέο κοινοβούλιο εξέλεξαν μια 100μελής συνταγματική επιτροπή με τη συντριπτική πλειοψηφία των ισλαμιστών. Οι δημοκρατικές δυνάμεις προσφύγαμε στο δικαστήριο και ακυρώσαμε ως μη νόμιμη αυτή την επιτροπή. Δημιούργησαν μια νέα επιτροπή στην οποία και πάλι έχουν την πλειοψηφία, αν και μικρότερη. Αυτή η επιτροπή λειτουργεί τώρα αλλά έχουμε προσφύγει ξανά στη δικαιοσύνη και ευελπιστούμε ότι η απόφαση θα είναι εκ νέου ακυρωτική. Είναι πολύ σημαντική για μας η σύνταξη του νέου συντάγματος. Αγωνιζόμαστε για να μην επιτραπεί η συγγραφή ενός θρησκευτικού ισλαμικού συντάγματος.

Πέραν αυτών των διεργασιών, ακολούθησαν οι προεδρικές εκλογές με τις οποίες ανήλθε στην εξουσία ο ισλαμιστής Μοχάμεντ Μόρσι. Δεν επιτρέπουν την αντίθεση στο ισλαμικό πρόγραμμα που προωθεί ό,τι πιο αντιδραστικό και σκοταδιστικό στην Αίγυπτο. Παρόλη την προσπάθειά τους για να μην υπάρξει αντίδραση και αμφισβήτηση έχουμε στην Αίγυπτο καθημερινά δεκάδες απεργίες και διαδηλώσεις στα εργοστάσια, στους δρόμους και έξω από τα Υπουργεία. Επιμένουμε να λέμε ότι οι ισλαμιστές είναι ίδιοι με το καθεστώς Μουμπάρακ και συνεχίζουμε τον αγώνα μας ενάντια στην οικονομική και κοινωνική πολιτική τους. Ακολουθούν την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική με το προηγούμενο καθεστώς.